مازندشورا: وقتی ساخته شد کسی فکر نمی‌کرد 300سال بعد -کمتر یا بیشتر- در غربت فرو ریزد. گویا مسئولان صدای این پل را نشنیدند یا نمی‌خواستند بشنوند. حتی صدای مردم روستاهای اطرافش را هم نشنیدند.
از بهمن ماه 1390 شمسی آرام‌آرام پل درویش‌محمدشاه در حال از دست دادن شکوهی 300 ساله بود و آهسته‌آهسته در حال تخریب بود و کسی به مشکل آن توجه نمی‌کرد. اما شهریور ماه 1391 با ریزش یکی از پایه‌های پل تاریخی درویش‌محمدشاه همه به خود آمدند که آسیب جدی است و باید چاره‌ای اندیشید.
این پل تاریخی به‌دلیل سهل‌انگاری در نگهداری و تحت فشار قرار داشتن به‌خاطر عبور خودروهای سنگین فروریخت، اما بیشتر از این سنگینی بی‌مهری مسئولان بهویژه میراث فرهنگی به این پل تاریخی فشار وارد می‌کرد، مسئولانی که داعیه‌دار حفاظت از میراث و آثار باستانی کشور هستند.
امروز می‌توان گفت؛ فقط نیمی از این پل باستانی باقی‌مانده که بر اساس اظهارنظر برخی کارشناسان قدمتش بیش از 300 سال تخمین زده می‌شود و به دوران صفویه برمی‌گردد. البته تعمیراتی در دوران قاجار روی پل درویش‌محمدشاه انجام‌شده و این پل را تا سال‌ها نگه‌داشته است.
با پیشرفت تکنولوژی و ظهور ماشین‌های سبک و سنگین، پل درویش‌محمدشاه که در آن زمان برای این عبور و مرور طراحی نشده بود، جوابگو نبوده و نیاز به تأسیس پلی جدید در کنار این پل حس می‌شد، اما این اقدام خیلی دیر صورت گرفت و همچنان ناتمام مانده است.
البته هشدارهای تخریب این پل از سال‌ها قبل توسط دوستداران شهرستان مطرح‌شده بود. نمونه آن تیتری است که در بهمن سال 88 با عنوان «پل تاریخی سیکاپل مازندران در معرض تخریب» در روزنامه‌ها منتشرشد، اما بازهم کاری خاصی صورت نگرفت؛ مدتی آمدند و بعد بدون انجام هیچ کار مفیدی رفتند.
این پل تاریخی راه ارتباطی و دسترسی بیش از 20 روستای بخش مرکزی و گیل‌خواران را به مرکز شهرستان جویبار فراهم می‌کند که شاید جمعیتی بالغ بر 10 هزار نفر را تشکیل دهند.
البته پلی فلزی در کنار این پل باستانی تعبیه شده تا محل عبور و مرور موقت مردم منطقه باشد تا پل جدید احداث شود و سیکاپل هم به روی پای خود بایستد اما گویا پل موقت تبدیل به دائم شده و هرچه که می‌گذرد خبری از پل جدید نیست.
بارش باران و لرزش پایه‌های پل
تا اینجا شاید مشکلی نباشد اما مشکل اصلی در زمان بارندگی بهویژه در نیمه دوم سال است که مردم را نگران می‌کند.وقتی بارندگی شدید رخ دهد و آب سیاهرود افزایش یابد پل ساخته‌شده کوچک به زیر آب می‌رود و به‌خاطر نبود حصار مناسب در حاشیه پل در زمان بارندگی تشخیص مسیر پل از رودخانه امکان‌پذیر نیست و احتمال سقوط افراد یا خودروها به درون رودخانه بسیار افزایش می‌یابد.
حال از مسئولان شهرستان و استان باید پرسید که چرا بعد از گذشت 4سال پلی که قرار بود در کنار سیکاپل ساخته شود پیشرفتی نداشته و بلاتکلیف مانده است؟
براساس گفته‌های «محسن قادری» رئیس وقت اداره راه و شهرسازی جویبار در سال 93 اعتبار مورد نیاز برای تکمیل پل بیش از یک میلیارد تومان اعلام شده بود. یک میلیارد تومان برای ایجاد راه عبور و مرور 20 روستا به شهر مبلغ ناچیزی به شمار می‌رود، اما چرا تسریعی در این کار صورت نمی‌گیرد جای سؤال دارد و مسئولان استانی و شهرستانی باید پاسخگوی این سؤال باشند.
آیا شهرستان جویبار با داشتن ساحل و دریا از تأمین مبلغ یک‌میلیارد تومان درمانده است تا راحتی و آرامش را برای مردم 20 روستا به ارمغان آورد؟ پس بودجه‌هایی که تخصیص داده می‌شود صرف چه‌کارهایی واجب‌تر از این مورد می‌شود اما گویا باگذشت 4سال هنوز هم اعتبار خاصی برای آن اختصاص داده نشده است و نکته مدنظر ما نبود اداره میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری مستقل در شهرستان جویبار با حدود 20 اثر ثبت‌شده ملی است.
منتظر تخصیص اعتبار هستیم
اما فرماندار جویبار در این باره صحبت‌هایی را مطرح کرد که امیدواریم هر چه سریع‌تر عملی شود.
«رجبعلی وهابی» گفت: چندین سال این پل به حال خود رها شده و مردم منطقه را با مشکلاتی روبه‌رو کرده است. وی افزود: در کمیته برنامه‌ریزی شهرستان 250 میلیون تومان برای مرمت سیکاپل در نظر گرفته‌شده که منتظر تخصیص اعتبارات هستیم. همچنین در جلسه‌ای که با حضور علی نبیان معاون عمرانی استاندار مازندران برگزار شد، اعلام کردند که 600 میلیون تومان «بودجه حوادثی» در صورت ابلاغ اعتبار به این پروژه اختصاص می‌دهند.
فرماندار جویبار گفت: در حفظ آثار تاریخی که هویت و تمدن کشور محسوب می‌شوند باید با تمام توان تلاش کرد. در پایان باید گفت از 8 تا 14 آبان هفته و روز مازندران نام‌گذاری شده است. ای کاش در این ایام به‌جای توجه به حاشیه‌ها کمی به اصل و آثار تاریخی و باستانی شهر و استان خود هم توجه داشته باشیم و بیشتر برای حفظ آن بکوشیم.
