اختصاصی مازندشورا: علی رمضانی پاچی با بیان اینکه در لغت، نخبه به معنای بزرگان و صاحبان فکر و شخصیت که توانایی‌های وسیع فکری و ساماندهی داشته باشند اطلاق می‌شود، گفت: نخبگان به انواع و اقسام مختلف تقسیم می‌شوند که بحث ما مربوط به نخبگان اجتماعی می‌شود. نخبگان اجتماعی به کسی گفته می‌شود که با قرار گرفتن در راس هرم منزلت اجتماعی، کنترل جامعه را به دست گیرد و در سطح ملی و بین‌المللی، آن جامعه را ارتقاء بخشد.
رئیس اسبق دانشگاه فرهنگیان مازندران، تصریح کرد: نخبگان ابزاری، صاحبان قدرت سیاسی و اقتصادی هستند و نخبگان فکری که معمولا در دانشگاه‌ها هستند افرادی هستند که فکر، ایده، و آینده‌نگری تولید می‌کنند. در واقع نخبگان کسانی هستند که تولید داشته باشند. رمضانی پاچی، با بیان اینکه در امور توسعه‌ای و مدیریتی، از ظرفیت سرآمدان نیز می‌توان استفاده کرد، گفت: سرآمدان به کسانی اطلاق می‌شود که از دیگران بهتر و شایسته‌تر باشند و بهتر است در تصمیمات کشوری و اجرایی از این قشر استفاده کرد.
دکتر رمضانی افزود: نخبگان به 6 قسمت عمده (نخبگان سنتی، نخبگان مالکیت، نخبگان تکنوکرات، نخبگان خارق العاده یا کاریزما، نخبگان ایدئولوژیک و نخبگان سمبلیک) تقسیم می‌شوند و می‌توان در حوزه مدیریت شهری که بیش از 100 وظیفه مانند محیط زیست، ترافیک، شهرسازی و ... برعهده عوامل اجرایی گذاشته شده و تهدیداتی که آن‌ها را دچار ضعف و عقب‌ماندگی می‌کند، بهره‌گیری کرد. مثلا پلی با میلیاردها تومان هزینه احداث می‌شود اما در نهایت متوجه می‌شوند که این پل هیچ تاثیر در بهبود وضعیت ترافیک ندارد. می‌توان با بکارگیری از ظرفیت نخبگان اینگونه تهدیدات را به فرصت تبدیل کرد.
رئیس اسبق دانشگاه فرهنگیان مازندران، با بیان اینکه مهمترین چالش شهرهای مازندران آماده سازی زیرساخت‌های شهری است و پرداختن به آن‌ها باید بر اساس اصول علمی و فکری شکل بگیرد، گفت: با استفاده از ظرفیت نخبگان دانشگاهی، می‌توان علم آن‌ها را به صورت کاربستی در شهرسازی‌ها و مدیریت شهری استفاده کنیم. الزاما نیاز نیست که یک نخبه دانشگاهی وارد عرصه مدیریت جامعه شود بلکه حتی می‌تواند در نقش مشاوره برای بهبود امور ظاهر شود. این علاوه بر اینکه پویایی خاصی ایجاد می‌کند، تضمین قدرتمندی برای مهیا شدن شهر جهت خدمات رسانی اصولی در طولانی مدت و سهولت در گردش چرخ‌های مدیریتی را انجام می‌دهد. اما نخبگان و سرآمدان نباید خود را از مردم جامعه جدا بدانند و باید از متن جامعه خبر داشته باشند تا راهکارهای لازم را ارائه دهند.
