اختصاصی مازندشورا: از قسمت جنوبی شهر ساری و بعد عبوراز پل تاکام، به منطقه‌ای می‌رسید که زیبایی خدادادیش، چشم‌ها را مات و مبهوت قدرت لایزال الهی می‌کند. آری. چهاردانگه را می‌گویم. همان جایی که مردمانش به خونگرمی و مهمان نوازی شهره‌اند. همان منطقه‌ای که امروز گذرگاه میلیونها هموطن از اقصی نقاط ایران عزیزمان شده است.
منطقه ای که درسال‌های نه چندان دور، مزین به قدوم بابرکت مقام معظم رهبری گردید و پس از آن به قدمگاه ولایت مشهور شد. چرا ما چهاردانگه ای‌ها، بخصوص مسئولان و صاحب منصبان چهاردانگه‌ای استان و کشور هم، گول ظاهر سبز و زیبای آنرا خورده‌ایم؟ دیگر چه توقعی است از مدیران غیر چهاردانگه‌ای که هراز چندگاهی، به سبب ماموریت و یا سیاحت از اینجا عبورکرده و فقط ظاهر فریبنده و غلط اندازش را می‌بینند؟
به سبب انقلاب شکوهمند اسلامی، کشور از یوغ استکبار و بیگانه پرستی نجات یافته و راه آبادانی و سازندگی در پیش گرفت. ولیکن با نگاهی گذرا به آمارهای رسمی، می‌توان دریافت، منطقه چهاردانگه، سهمی ناچیز و اندک در توسعه، توزیع عادلانه امکانات و ثروت، رفاه اجتماعی، پیشرفت اقتصادی و ارتقاء سطح سلامت و بهداشت داشته که این عدم توازن، ریشه در بسیاری مسائل دارد.
در سالهای اخیر، رشد فزاینده بیکاری، به خصوص در قشر جوان تحصیلکرده دانشگاهی، موجب بروز انواع و اقسام مشکلات اجتماعی از جمله طلاق، اعتیاد و . . . گردیده است. در مناطق محرومی همچون چهاردانگه، علاوه بر موارد مذکور، مهاجرت مردم به شهرهای همجوار و دیگر شهرهای دور و نزدیک را فزونی بخشید. بطوریکه در کمال تاسف شاهد ایجاد حاشیه نشینی در شهرهای مهاجرپذیر و افزایش ناهنجاریهای اجتماعی هستیم.
باز هم از خودم می‌پرسم: واقعا هیچ راهی برای رفع و یا به حداقل رساندن معضلات و مشکلات این چنینی وجود ندارد؟ چرامنطقه چهاردانگه، به رغم وجود سرمایه‌های عظیم انسانی و طبیعی، این گونه مورد غفلت واقع می‌شود؟
آیا این امکان وجود ندارد با تزریق برخی امکانات اولیه و ایجاد زمینه برای سرمایه گذاری در حوزه صنعت وگردشگری، جوانان عزیزمان را به منطقه بازگردانده و همانند روزهای خاطره انگیزی که معدن ذغال سنگ کیاسر پویا و فعال بود و خیل عظیمی از جمعیت منطقه را مشغول بکار نموده بود، طراوت، شادابی و سرزندگی را بر روح زخم خورده و قامت خمیده چهاردانگه و لبخند حاکی از رضایت را بر چهره زیبای اهالی کم توقع و قانع آن بنشانیم؟
برادران و خواهران عزیز و ارزشمند: بسیاری از مواهبی که اینجا مشاهده می‌کنید خدادادی و طبیعی است و ما نقشی در بوجود آوردنش نداریم. حال که الطاف بی‌کران خدای عزوجل، بسترهای لازم را مهیا نموده، بدور از انصاف، درایت و تدبیر است که آنرا به حال خود رها ساخته و بی‌توجه ازکنارش بگذریم.
این حقیر، گردشگری را بعنوان مهم‌ترین صنعت دارای قابلیت اجرا در این منطقه، می‌شناسم. ثبت منطقه چهاردانگه بعنوان منطقه نمونه گردشگری، پرداخت تسهیلات به بنگاههای دارای طرح های ویژه گردشگری وصدالبته زود بازده، ایجاد برخی زیر ساختها از قبیل راههای مواصلاتی مناسب، مراکزدرمانی و بهداشتی تجهیز شده و فعال، اتصال به شبکه سراسری گاز و حمایت ویژه از نسل جوان منطقه برای ماندن در آن و ساختن چهاردانگه، راهکارهای مناسبی است تا گرد و غبارمحرومیت ازچهره دلربا و سبز چهاردانگه زدوده شده و این منطقه بعنوان نماد و سمبل استان مازندران و شهرستان مرکزآن (ساری) نقش محوری در توسعه اقتصادی و اجتماعی استان مازندران ایفا نماید.
از خودم می‌پرسم که به برخی دوستان برنخورد؟ پس چه زمانی قراراست زنگار محرومیت از چهره این منطقه رخت بربندد؟ مردم چهاردانگه، شایسته بهترین‌ها هستند.