اختصاصیی مازندشورا: همه چیز از آنجا آغاز شد. از آنجا که نصرت الله کوزگر شهردار رامسر در گفتگوی داغ با یک هفته نامه، یک پیوند با قدمت صد ساله را کاملا تشریفاتی و دکور خوانده بود. پیوندی دوستانه و هدفمند که به منظور تبادل اطلاعات و تجارب و توسعه مناسبات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، شهری و فنی میان یک جامعه شهری با جامعه شهری مشابه خارجی برقرار می گردد. پیوندی که از آن بعنوان یکی از راهکارهای تقویت دیپلماسی شهری یاد میشود. پیوندی که زمینه را برای افزایش ارتباطات میان فرهنگ‌ها و ارتقای تعاملات انسانی میان ساکنان شهرها را فراهم آورده ودر جهت ایجاد همبستگی و اتحاد بیشتر انسانی و فرهنگی آنان منعقد میگردد:پیوند خواهر خواندگی.
پیوندی که قبل از این نیز رامسر را به همین بهانه به شهرهایی چون تاتارستان روسیه،الوکره قطر،پورتمونت شیلی،آتن یونان و شهرهایی چون شیراز و اصفهان گره زد تا نمودی ناملموس از دوقلوهایی را به تصویر بکشد که هر یک،ساز خود را کوک میکنند.
 اما اینبار شهردار زیباترین شهر شمال  ایران در مصاحبه با این هفته نامه معتقد بود همه اینها که قبل از این صورت گرفت کاملا تشریفاتی ودکور بود،چرا که وی اعتقاد داشت این اقدامات زمانی کارساز خواهد بود که شرایط کشور در روابط خارجی کاملا حسنه باشد و بتوان تمامی پتانسیل های کشور هدف را به داخل منتقل نمودو تفاهم نامه های انعقاد شده را به اجرا در آورد.
به زعم وی صرف اینکه کشوری بیاید و بعد از صرف ناهاري لذیذ ولو با چاشنی غذاهای محلی، عکسی به یادگار بگیرد، فاقد ضمانت اجرایی است و حتما برای مردم آب و نان نخواهد داشت.
اما عجیب ماجرا آنجاست که درست بعد از چهل و هشت ساعت از این گفتار، شهردار رامسر درتناقضی آشکار وبا یک چرخش عجیب صد و هشتاد درجه، رنج سفر را به جان میخرد تا به سونگ چئون کره جنوبی برسد و دوشادوش شهردار این شهر عکسی به یادگار بگیرد و پیوند خواهر خواندگی دیگری را برای رامسر به ارمغان بیاورد.پیوندی اما مبارک، شاید از جنس پرطرفدارترین غذای چشم بادامی ها،پیوندی از دیار یانگوم.پیوندی با طعم کیم چی.
قضاوت با شما!