اختصاصی مازندشورا: قطع برق به از دست رفتن کوتاه یا بلند مدت توان الکتریکی در یک منطقه اطلاق می‌شود. چند سالی است که این پدیده در اکثر نواحی استان، باعث ایجاد ضربات جبران ناپذیری بر پیکره‌ی اقتصاد، اجتماع، زندگی شهری و روستایی شده و این درحالی است که مازندران با داشتن توان بالای تولید خود از جمله استان های مهم کشور در زمینه تولید برق است.
همچنان که تولید نیرو بسیار مهم بوده، احداث نیروگاه های جدید و نگهداری درست از واحدهای قدیمی از جمله مسائل مهم در حوزه‌ی برق است لذا کمبود ظرفیت های تولیدی می تواند اثرات نامطلوبی همانند قطع برق را به دنبال داشته باشد.
بطور مثال برای احداث نیروگاه های جدید، شاخصه های متعددی مانند وجود منابع سوخت، بعد مسافت با منطقه مسکونی و آب وجود دارد. خطوط انتقال نیز به عنوان رساننده از مراکز تولید به مراکز مصرف عمل می کنند زیرا عموماً وجود عوامل ذکر شده در مجاورت مراکز مصرف غیر ممکن است؛ در این بین ایجاد پست های انتقال و توزیع به منظور افزایش و یا کاهش ولتاژ به گونه ای که با مراکز تولیدی و مصرفی سازگار باشد، امری ضروری است. این قطعی برق ممکن است دلایل متفاوتی داشته باشد اما از معمول ترین دلایل می توان به خطا در نیروگاه‌ها، آسیب دیدن خطوط انتقال، پست های برق و یا بخش هایی از سیستم توزیع، وقوع یک اتصال کوتاه و یا وجود اضافه بار در سیستم های الکتریکی اشاره کرد.
از دلایل افزایش مصرف برق در مازندران می توان به مصرف بی رویه، نگاه جامعه به برق به عنوان یک خدمت دولتی و نه یک کالای اقتصادی، استفاده از کالای برقی به جای کالای گازی پس از هدفمندی یارانه ها و همچنین افزایش 60-70 درصدی مشترکان می باشد. ما در مازندران شاهد دو شرکت توزیع نیروی مرکزی برق مازندران و توزیع نیروی برق غرب مازندران هستیم. شرکت توزیع نیروی مرکزی برق مازندران، شهرستان های آمل، بابل، بابلسر، فریدونکنار، جویبار، قائمشهر، سوادکوه، ساری، میاندرود، نکا، بهشهر و گلوگاه را پوشش می دهد.
شرکت توزیع نیروی غرب مازندران نیز شهرستان های محمودآباد ، نور ، نوشهر ، چالوس ، کلاردشت ، عباس آباد ، تنکابن و رامسر را تحت پوشش دارد که از غرب به استان گیلان ، از شرق به شهرستان های آمل و فریدونکنار از محدوده شرکت توزیع مرکز مازندران، از شمال به دریای خزر و از جنوب به رشته کوه های البرز محدود می گردد؛ این بخش استان شامل 22 شهر و 1251 روستا می باشد که تنها تعداد 954 روستا دارای سکنه هستند و از بین این تعداد، 921 روستا برق‌دار و 33 روستا بی برق اند.
در غرب استان اما اوضاع بحرانی تر است. چندی پیش در نشستی رسانه‌ای و با حضور مدیرعامل شرکت توزیع برق غرب استان بیان شد که بخش غربی استان مازندران سالانه 500 میلیون کیلووات ساعت تلفات دارد؛ فاجعه ای بزرگ آن هم در موقعیتی سخت برای کشور و استان. گفته می شود نیمی از تلفات مربوط به برق های غیر مجاز و دستکاری کنتورها می باشد. نکته قابل توجه اینجاست که با وجود خرید 700 میلیون تومان تجهیزات جهت پايداری و مقاوم سازی شبكه های برق غرب استان، امسال افزایش 10 درصدی برق را شاهد بوده ایم. حال اینکه تجهیزات کارآمد نبودند یا برنامه ها خود جای بحث دارد. لازم به ذکر است که ناحیه غربی استان دارای 558 هزار مشترک که قسمت اعظم آن را برق خانگی تشکیل می دهد.
در باره سمت مرکزی استان نیز باید افزود که بیشترین مصرف انرژی مشتركين در سال 94 مربوط به بخش صنعتی می باشد که قطعاً تا به امروز این مقدار روند کاهشی به خود ندیده است. طبیعی است که با وجود مراکز، شرکت ها، تولیدی های صنعتی در این بخش تقاضای برق نیز در این حوزه بیشتر باشد. همچنین با جذب حدود 60هزار مشترک جدید، مشترکین برق این بخش استان به یک میلیون و دویست هزار نفر در سال 94 رسیده بود و این درحالی است که مصرف مشترکین خانگی و تجاری از نکات قابل توجه می باشد؛ تعداد 2068 روستا نیز در این بخش برق‌دار شده است. در برابر تمامی مطالب یاد شده تنها جملاتی که بارها شنیده می شود، کاهش استفاده بی رویه ی برق در ساعات پیک بار می باشد اما به راستی تنها مشکل این است؟ با مدیریت صحیح استفاده از برق از طرف مشترکین دیگر شاهد قطع برق نخواهیم بود؟
آیا وقت آن نرسیده تا مسئولین به جای سخنان تکراری و همیشگی به فکر تولید برق از منابع جدید و یا نوسازی شبکه توزیع و خطوط انتقال باشند؟
قطع برق آن هم در تابستان، فاجعه است.