مازند شورا: برنامه ریزی شهری تا کنون با جملات گوناگون تعریف شده، اما به طور خلاصه می‌توان گفت:

تعریف 1: برنامه ریزی شهری یعنی ساماندهی کالبدی – فضایی شهر. اینگونه از برنامه ریزی در واقع همان شهرسازی است. (نوشته شده توسط دكتر رضا فاضلی)

تعریف 2: ساماندهی کاربری زمین برای تأمین یک محیط کالبدی شایسته زندگی مدنی سالم را گویند، برخی هم آن را تلاشی دانسته اند که انسان برای تدوین اصولی در جهت پدید آوردن یک محیط کالبدی مدنی برای زندگی خود انجام می دهد. (کتاب سبز شهرداری، جلد اول، مرکز مطالعات برنامه ریزی شهری)

تعریف 3: هدایت و کنترل سیستمهای شهری – روستایی و منطقه ای که در دو مقیاس محلی و منطقه ای صورت می گیرد. (جزوه درسی کارشناسی ارشد ، شهرنشینی و برنامه ریزی شهری در ایران)

تعریف 4: برنامه ریزی شهری را می توان ایجاد محیطی راحت تر، آسان تر، دلپذیرتر و لذت بخش تر برای شهرنشینان دانست. (شیعه، اسماعیل؛ کارگاه برنامه ریزی شهری، انتشارات دانشگاه پیام نور، چاپ پنجم، آبان 1387، صفحه 3-4)

تعریف 5: برنامه ریزی شهری عبارت است از یک فعالیت علمی و منطقی ، در جهت رسیدن به هدف های مورد توجه جامعه. (شیعه، اسماعیل؛ مقدمه ای بر مبانی برنامه ریزی شهری، انتشارات علم و صنعت ایران، چاپ چهاردهم، 1383، صفحه 101)

تعریف 6: برنامه ریزی شهری، هدایت وکنترل سیستم های شهری – روستایی و منطقه ای که در دو مقیاس محلی و منطقه ای صورت می گیرد.

تعریف 7: برنامه ریزی شهری یعنی ساماندهی کالبدی – فضایی شهر. تعریف 8: برنامه ریزی شهری، ساماندهی کاربری زمین برای تامین یک محیط کالبدی شایسته زندگی مدنی سالم را گویند، برخی هم آن را تلاشی دانسته اند که انسان برای تدوین اصولی در جهت پدید آوردن یک محیط کالبدی مدنی برای زندگی خود انجام می دهد

تعریف 9: برنامه‌ریزی شهری با توجه به اقتصاد و عملكرد عوامل شهر, نحوه‌ی استفاده از اراضی شهر, محله‌بندی مسكن, ترافیك, فضای سبز و غیره, در رابطه با جمعیت و فونكسیون شهر مورد بررسی قرار می‌گیرند.

تعریف 10: برنامه ریزی شهری، فرایندهای ذهنی و عملی یک سری تصمیم های سنجیده درامور شهری است که با رعایت قیودات خاص خود شیوه و شکل رابطه انسان را با محیط شهری در قالبی بهینه طراحی و طبقه بندی می‌کند. (رهنمایی، محمدتقی؛ شاه حسینی، پروانه، فرایند برنامه ریزی شهری ایران، انتشارات سمت، چاپ ششم، بهار 1389، صفحه 8)

تعریف 11: برنامه ریزی شهری را می توان هنر شکل دادن و هدایت و «رشد طبیعی شهر» دانست، امری که به موجب آن ساختمان ها و محیط های گوناگون ایجاد می شود تا به نیازهای مختلف اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و گذران اوقات فراغت و ... پاسخ دهد. (هیراسکار، جی.کی؛ درآمدی بر مبانی برنامه ریزی شهری، ترجمه محمد سلیمانی و احمد رضا یکانی فرد، انتشارات جهاد دانشگاهی تربیت معلم، چاپ اول ، بهار 1376 ، صفحه 15)