اختصاصی مازندشورا: حبیب رستمی*-  هُوَ أَنشَأکُم مِّنَ الأرضِ وَ استَعمَرکُم فِیهَا......(هود،61 )

محیط زیست به همه محیط‌هایی که در آن‌ها زندگی جریان دارد گفته می‌شود. تفاوت محیط زیست با طبیعت در این است که تعریف طبیعت شامل مجموعه عوامل طبیعی زیستی و غیر زیستی می شود که منحصرا در نظر گرفته می‌شود در حالی که عبارت محیط زیست با توجه به برهم کنش‌های میان انسان و طبیعت و از دیدگاه وی تعریف شده است. طبیعت مازندران زیباست، طبیعت مازندران سبز است. اما محیط زیست مازندران جدا از طبیعت مازندران است . محیط زیست مازندران شامل منابع آب و آلودگی‌های آن، شیرابه‌های زباله‌ها ، زباله سوزها ، سموم و آفات به کار برده شده در مزارع و باغات، فاضلابها، آلودگی سواحل ، تنوع حیات وحشی که از بین می‌رود، جنگل‌هایی که نابود می شوند، پروژه هایی که بدون ارزیابی زیست محیطی ساخته می شوند، جاده هایی که بی مطالعه ار جنگل ها می گذرند ، انتقال آب دریا که سیاسی میشود و فریاد همه کارشناسان را در می آورد و بسیاری موارد دیگر است.

متاسفانه طبیعت سبز مازندران سرپوشی بر رفتار زرد مسوولانش است. در حال حاضر در توریستی ترین استان ایران مسئولیت‌های محیط زیستی تشریفاتی شده است. برنامه توسعه پایدار مدون نیست ، همکاری بین سازمان ها تعریف نشده است و یا درگیر سیکل بروکراسی اداری فرسایشی است. به تشکل ها و سمن ها فضای فعالیت داده نمی شود. استانداری به عنوان نماینده اجرایی دولت کاملا محیط زیست را شوخی میداند و این را از انتخاب ها و انتصاب هایش به وضوح میتوان دریافت. ظاهرا اکثر مسئولین امر، محیط زیست را جایی می دانند که در آن سیزده بدر برگزار میشود و بس.

مازندران مهجور است،آقای استاندار! مازندران مهجور است، آقای مشاور محیط زیست استاندار مازندران! مازندران در مرحله نامناسبی از برنامه توسعه پایدار قرار دارد. در مازندران ، ارزیابی زیست محیطی پروژه ها تعریف نمی شود. برای مازندران پروژه های زیربنایی طبق نیاز و شرایط تعریف نمی شود. برای مثال غرب مازندران و تعریف توریستی بودن آن را در نظر می‌گیریم. بر طبق دستوری به بومیان اجازه تغییر کاربری زمین های کشاورزی داده نمی شود. اما تغییر کاربری های جنگلی و جلگه ای و زمین های 10 هکتاری با دیوار کشی خاص به راحتی انجام میشود. نکته زیست محیطی، این است که مدیریت منابع آب و کارشناسان مربوطه بیشترین مصرف آب و بالای 90 درصد آن را به علت مصارف کشاورزی می دانند. آبی که هدر می رود ، زمینی که بلااستفاده می ماند، صنعت توریسم و گردشگری که تنها یک شعار باقی می ماند. دلالی و رانت و زمین خواری که رواج می یابد.

در واقع جواب این است ؛ آقایان مدیریت منابع آب دستوری نیست ، بلکه کارشناسی و طبق برنامه است . شاید این دستور برای شرق مازندران کاربرد داشته باشد ، اما نداشتن دید کارشناسی و منطقه ای بلایی است که بر سر محیط زبیست استان می آورد. و نمونه‌های بسیار دیگر که همه دست اندرکاران می دانند و اما مصلحت نیست که بگویند و پیگیری کنند. در مازندران ،سیستم جمع آوری زباله ها و دفع زباله ها و زباله سوزها از سیستم روز دنیا 50 سال عقب است. سیستم اگوی فاضلاب به کندی پیش می رود . طرح احیا جنگل ها ظاهرا شوخی مسولین با محیط زیست است. جان محیط بان ها بی ارزش است و تنوع زیستی حیات وحش هم که مشکل خودِ حیات وحش است. در مورد ورود مسافرین به مازندران و توریست هایی که می آیند تا از طبیعت مازندران استفاده کنند اما خواسته و ناخواسته به محیط زیست مازندران آسیب های جدی وارد می کنند ، اداره کل گردشگری استان، اداره کل محیط زیست استان ، استانداری، سازمان راهداری، و سایر سازمان های مربوطه چه اندازه برنامه مدون و تعریف شده دارند؟ به مسافران چقدر اطلاع رسانی میشود؟ صرف گرفتن ورودی بابت جنگل و دریا از مسافران چه برنامه مشخصی دارند؟ چرا از این فرصت حضور توریست و گردشگر با بی برنامگی و سردرگمی یک تهدید برای محیط زیست می سازیم؟ به سمن های محیط زیستی چقدر بها داده می شود؟ به آن تعدادی از مسافرین که دغدغه زیست محیطی دارند چه اندازه امکانات برای دفع و جمع آوری زباله داده شده است؟ "اصلا سوال اساسی این است، محیط زیست برایتان اهمیت دارد ؟ اصلا تخصص محیط زیست برایتان اهمیت دارد؟ " شایسته است که مسوولین امر و مربوطه از رییس کمسیون کشاورزی و منابع طبیعی مجلس که نماینده ای از مازندران است برای برنامه مدون و بلند مدت برای محیط زیست استان کمک بگیرند. آقای استاندار که تخصص تان جنگل و مرتع است و بنابر شرایط به استانداری آمدید لطفا محیط زیست مازندران را دریابید، لطفا. لطفا به کارشناسان زیست محیطی و زیربنایی و ارزیابی زیست محیط پروژه‌ها بها دهید. طبیعت مازندران به همه ایرانی ها و مازندرانی ها اختصاص دارد و حفظ محیط زیست وظیفه همه ایرانی ها و به خصوص مازندرانی هاست .

 وَ إِذَا تَوَلَّی سَعَی فِی الأرضِ لِیُفسِدَ فِیهَا وَ یُهلِکَ الحَرثَ والنَّسلَ وَاللهُ لا یُحِبُّ الفَسَاد سوره مبارکه البقرة آیه ۲۰۵ (نشانه آن، این است که) هنگامی که روی برمی‌گردانند (و از نزد تو خارج می‌شوند)، در راه فساد در زمین، کوشش می‌کنند، و زراعتها و چهارپایان را نابود می‌سازند؛ (با اینکه می‌دانند) خدا فساد را دوست نمی‌دارد.

* دبیر و سخنگوی حزب اتحاد ملت منطقه مازندران