اختصاصی مازندشورا: درحالی که از سال‌ها قبل زباله شهر ساری در منطقه چهاردانگه دفن می‌شود اما مشکلات بهداشتی آن در آستانه تبدیل شدن به یک بحران است، بحرانی که با بیماری‌های پوستی برای ساکنین آن مناطق در حال نمایان شدن است که در این زمینه باید مدیران شهری، اعضای شورای شهر ساری، مسئولین محیط زیست و ... پاسخگو باشند.

پرده اول

زباله های چهاردانگه

در اردیبهشت امسال علیجان شمشیربند رئیس شورای اسلامی شهر ساری اظهار کرده بود: از روزی می‌ترسیم که معضل زباله موجب نارضایتی گسترده مردم این منطقه شود. قرار شده بود زباله ساری به مدت ۶ ماه به منطقه پشت‌کوه انتقال داده شود که از این مدت سال‌ها می‌گذرد.

اما پس از اعتراضات چندباره مردم منطقه و حتی بستن خیابان اصلی توسط بومیان، باز هم اتفاق مثبتی رخ نداد تا اینبار شاهد بیماری‌های عجیب و دلخراشی باشیم و به صورت عینی ببینیم زباله‌ها چه بلایی بر سر مردم و طبیعت آورده است. در این راستا از یاسر بهارفر مدیر عامل سازمان مدیریت پسماند شهرداری ساری در مورد زباله‌های شهر ساری و محل دپو این زباله‌ها پرسیدیم.

بهارفر به پایگاه خبری مازندشورا پاسخ داد: ما دپو زباله نداریم، ایستگاه انتقال زباله داریم که ماشین‌های مکانیزه به صورت تخلیه زباله در ماشین‌های بزرگتر اقدام می‌کنند. سکو برای انتقال زباله از ماشین‌های کوچکتر به بزرگتر زده شد و انتقال آن به 130 کیلومتر دورتر از ساری و در مرز سمنان در زمینی که در مالکیت شهرداری است انتقال صورت می‌گیرد. ساری شاید تنها شهری در کشور باشد که مسافت تولید زباله تا دفن آن انقدر زیاد است و طبیعتا هزینه‌ی سنگین و خطرات جانی را بر ما تحمیل می‌کند اما چون متولی امر دستگاه‌های دیگری هستند چاره دیگری نداریم.

وی در پاسخ این سوال که تا چه زمانی قرار است این روند ادامه داشته باشد، گفت: به دلیل محدودیت‌هایی که در انتخاب زمین در ساری داشتیم منجر شد تا این مسافت را برای دفن زباله طی کنیم و تا زمان راه اندازی نیروگاه زباله سوز ناچار به انجام این کار هستیم. مرکز دفن زباله ساری بهترین مرکز در استان در حوزه بهداشتی است اما چون صرفا مرکز ساری نیست و زباله‌های روستاهای اطراف را هم پوشش می‌دهد جوابگو نیست. مشکل زباله مشکل یک فرد و مجموعه نیست بلکه می‌تواند مشکل یک شهر باشد.

اکنون این مشکل سرباز کرده است و بیماری‌های وحشتناک پوستی برای کودکان منطقه به ارمغان آورده است. 

پرده دوم

دودهای سمی فرح آباد

اما این همه‌ی ماجرای تجارت با جان و سلامت شهروندان ساروی نیست. چراکه در کیلومتر ۱۷ جاده ساری -فرح آباد، یازده روستا در معرض بیماری‌های تنفسی هستند. گویا مسئولین مرکز استان به دلیل معرفی ارباب رجوع‌ها و متقاضیان اشتغال به این واحد تولیدی، نسبت به اعمال قانون در معذوریت هستند.

گفتنی است با اجرای طرح تعادل صنعت و کشاورزی در استان های شمالی، طبق مصوبه هیئت وزیران، استقرار این صنعت در شعاع 50 کیلومتری شهرها باید صورت گیرد اما این کارخانه بزرگ در 17 کیلومتری مرکز مازندران واقع شده است که آلایندگی آن علاوه بر فاضلاب، پسمانده باقی مانده از چوب به صورت تراشه اراضی کشاورزی را مسموم و باغات را خشکانده است.

علاوه بر این پژوهش‌ها نشان می‌دهد که قرار گرفتن مردان در معرض ماده شیمیایی فرمالدئید که در ام.دی.اف به کار می‌رود، برای دوره‌‌ای طولانی به باروری آنها زیان می ‌رساند و شانس تولید مثل آنها را کاهش می‌‌دهد و این بلایی است که به صورت نامحسوس و آهسته آهسته زندگی مردم این منطقه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و شاید روزی متوجه آن شویم که خیلی دیر شده باشد و اثرات جبران ناپذیری به همراه داشته باشد.

کردخیل، کلمه، موزی باغ، نبی آباد، نصیر آباد، آبمال، اسفندان، اسلام ده، امام زاده خلیفه، پنبه چوله اولیا، پنبه چوله سفلی، حمید آباد، مرز رود، طاهر آباد، فرح آباد، قاجار خیل، گرجی پل، جره سر، طوقدار، سوته، ولی آباد، دازمیر کنده، شریف آباد و ... از روستاهایی هستند که امروز به طور مستقیم درگیر آلاینده‌های این کارخانه هستند.

با آنکه ضرر و زیان این کارخانه بر روی محیط زیست و مردم ثابت شده است، اما هنوز اقدام جدی برای رفع این معضل انجام نشده است. از زمانی که نخستین‌بار در سال 87 مدیر کل محیط زیست وقت مازندران بر غیرقانونی بودن تولید ام دی اف با استاندارهای محیط زیست زده شد و تاکنون اقدام جدی‌ای برای رفع این معضل انجام نشد.

به نظر می‌آید دست‌های پشت پرده با ایجاد مافیا و سودهای کلانی که در این میان است باعث شده که جان و سلامت مردم تبدیل به بازیچه‌ای شود و علاوه بر آن طبیعت خدادادی مازندران به ورطه نابودی کشانده شود. در این میان افرادی که ذی‌نفع هستند و منافع خود را در ادامه وضعیت مخرب موجود می‌دانند مانع از ایجاد هرگونه تغییر می‌شوند.

پیگیری این موضوعات توسط پایگاه خبری مازندشورا ادامه دارد...