مازندشورا:به گزارش خبرنگار مهر، مرتضی گودرزی دیباج که این روزها به عنوان رئیس مرکز هنرهای تجسمی حوزه هنری مشغول به کار است، کار هنری خود را از سال های۵۴ آغاز کرد؛ زمانی که تازه مقطع ابتدایی را به اتمام رسانده بود. می گوید حضور برادرش در سوق دادن او به سمت هنر نقش موثری داشته است. وی درباره گرایشش به سمت هنر به خبرنگار مهر گفت: پیش از اینکه حتی دیپلم بگیرم شروع کردم به آموزش هنر. سال ها بود فعالیت هنری می‌کردم و تجارب خوبی کسب کرده بودم. خاطرم هست دو تن از معلمان دوره راهنمایی ام به کلاس های طراحی‌ام می‌آمدند. خیلی برایم این موضوع جالب بود، یک نوجوان بودم و معلمانم که صبح ها به من آموزش می‌دادند به کلاس هایم می‌آمدند و جای ما به نحوی عوض می‌شد.
وی ادامه داد: پس از پایان تحصیلات متوسطه در هر سه مقطع دانشگاه نقاشی خواندم. در سبک های مختلفی کار کردم اما نگارگری را خیلی دوست داشتم و از هنر و تجربه اساتید بزرگی به صورت غیر مستقیم بهره بردم. بعدها که به سمت هنر مدرن تمایل پیدا کردم باز هم کارهایم از فضای ایرانی و آنچه در نگارگری آموخته بودم متاثر شدند و به نحوی به زبانی که منحصر به خودم بود دست پیدا کردم که نمی دانم تا چه اندازه در این زمینه موفق عمل کرده ام.
گودرزی بیان کرد: در سال های بعد از اتمام تحصیلاتم وارد مباحث نظری هنر شدم و ۱۴ اثر در این زمینه نوشتم. برخی از این آثار چند جلدی هستند. در مورد هنر ایرانی، هنر مدرن و جهانی و هنر انقلاب مطالعات جدی داشته ام و آثاری را به رشته تحریر درآورده ام. چند جلد کتاب هم در دست تالیف دارم و همزمان نقاشی، تدریس، مطالعه پژوهش و مجسمه سازی را دنبال می کنم.
وی درباره حضورش در حوزه هنری نیز گفت: از حدود بیش از ۲۰ سال پیش با حوزه هنری در ارتباط بوده و هستم. با هنرمندان حوزه هنری دوست بودم و بنا به اظهار لطفی که دوستان داشتند همکاری‌ام را با این نهاد نزدیک تر کردم و مسئولیت های مختلفی را بر عهده داشته ام. رئیس پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی بودم و مدتی است مدیر مرکز تجسمی هستم و اینجا هم فعالیت هنری را در کنار مدیریت ادامه داده ام.
شرایط نسبت به دو یا سه دهه قبل خیلی بهتر شده و گستردگی فعالیت های هنری چشم‌گیر است. افتتاح گالری های هنری در تهران و مراکز شهرستان، رونق خرید و فروش آثار هنری ، گسترش مراکز علمی و دانشگاه ها در زمینه هنری و... به رونق این حوزه انجامیده است. خوشبختانه امروز واژه هنر و هنرهای تجسمی بین مردم واژه‌ای بیگانه نیستدیباج در پاسخ به اینکه از زمانی که شروع به فعالیت هنری کردید سال‌های زیادی گذشته است. جایگاه هنرهای تجسمی را در این روزها چطور ارزیابی می‌کنید؟ بیان کرد: شرایط نسبت به دو یا سه دهه قبل خیلی بهتر شده و گستردگی فعالیت های هنری چشم‌گیر است. افتتاح گالری های هنری در تهران و مراکز شهرستان، رونق خرید و فروش آثار هنری، گسترش مراکز علمی و دانشگاه ها در زمینه هنری و... به رونق این حوزه انجامیده است. خوشبختانه امروز واژه هنر و هنرهای تجسمی بین مردم واژه‌ای بیگانه نیست. البته این نکته را هم باید در نظر داشته باشیم که ۳ دهه قبل با کشوری نهایتا ۳۰ میلیون نفری روبرو بودیم و امروز جامعه‌ای ۸۰ میلیون نفری داریم که طبعا باعث گستردگی فضای هنری نیز می‌شود. این گستردگی در کنار همه محاسنش گاهی مشکلاتی را هم بدنبال دارد.
وی درباره مشکلات این عرصه نیز اظهار کرد: هنر با دیده شدن معنا پیدا می کند و هنرمندان دوست دارند هنرشان در معرض نمایش باشد اما در جامعه‌ای که به اصطلاح جوامع شبه هنری در آن افزایش پیدا کرده اند سربلند کردن و دیده شدن سخت می‌شود. به خصوص این موضوع برای جوانان بسیار چالش برانگیز است. در کنار این ها هزینه های آموزش، یادگیری و فعالیت های هنری خیلی بالا رفته است، این کار را برای هنرمندان در جامعه بزرگ هنری دشوارتر می‌کند.
این هنرمند عرصه هنرهای تجسمی همچنین در پاسخ به این پرسش که ارتباط با جوانان هنرمند برای او چگونه است و فضای هنری جوانانه کشور در زمینه هنرهای تجسمی را چطور توصیف می‌کند، بیان کرد: ارتباطم با جوانان بسیار خوب است و با جوانان هنرمند بسیاری دوستم و از آنها انرژی می گیرم. هر جایی که استعدادی ببینم و حس کنم آن فرد می تواند در زمینه هنر حرفی برای گفتن داشته باشد تا جایی که از دستم برآید حمایت و راهنمایی و سرمایه گذاری می کنم و به این موضوع به عنوان یک تکلیف نگاه می‌کنم ضمن اینکه حمایت از جوانان جزو علایق شخصی‌ام است.
دلیل گرایش متخصصان سایر مشاغل به هنر
گودرزی که به تازگی در جشنواره فرهنگی وزارت بهداشت که بیشتر فضایی دانشجویی دارد به عنوان داور بخش هنرهای تجسمی حضور داشته در ادامه درباره اینکه اساسا حوزه های دیگر مانند بهداشت و ... که در این زمینه ها جشنواره های متعددی برگزار می کنند چگونه باید خود را با هنر پیوند بزنند نیز گفت: نیاز جوامع غیر هنری به مقوله هنر بیش از جامعه هنری است. پزشکان، صنعتگران، دانشجویان غیر هنری، پیشه وران و ... به شدت و بیش از هنرمندان به هنر نیاز دارند. جامعه هنری پیشه‌اش هنر است و با این مقوله آشنا است. اینکه چرا این عزیزان به هنر نیاز دارند دلیلی منطقی دارد، هنر جهان را برای بشر تلطیف کرده و به زندگی معنا می بخشد. هنر دریچه ای را به روی انسان باز می‌کند و او را با ابعاد زیبایی از هستی آشنا کرده و زندگی را در نظرش دوست داشتنی تر می‌کند.
وی ادامه داد: در جامعه پزشکی که سراسر با درد و آلام مردم مواجه است و عزیزانی که در جامعه پزشکی مشغول به کار هستند همه روزه با انبوهی از مسایل دردآور و استرس ها مواجه اند و این مسائل برای شان رنج روحی و اضطراب و پیری زوردرس می‌آورد. هر بار یک آمبولانس را در خیابان می بینم با خودم می‌گویم راننده و بهیارانی که در این ماشین هستند و در ترافیک گیر افتاده اند تحت چه فشار عصبی قرار دارند. هنر برای این افزاد می‌تواند التیام بخش باشد. آنها می‌توانند برای فرار از این همه مشغله و سختی های شغلی و استرس های روزانه به هنر پناه بیاورند.
گودرزی در ادامه سخنان خود گفت: کادر پزشکان و درمانگران می توانند با هنرشان محیط بیمارستان را از حالت خشک و سرد خارج کرده و به روحیه بیمار کمک کنند. دلیل دیگری که می توانم عنوان کنم این است که گاهی هنر به کمک درمان می‌آید. خیلی جاها اگر به حوزه مسایل هنری توجه شود درمان برای کادر پزشکی راحت تر می شود. برای مثال اگر یک دندانپزشک یا یک پزشک جراحی زیبایی و حتی یک جراح عمومی ادراک شان از زیبایی شناسی و هنر بالا برود قطعا نتیجه در کارشان نیز اثرگذار خواهد بود. دانشجویی که امروز در این جشنواره شرکت می کند در سال های آتی به عنوان پزشک به جامعه خدمت خواهد کرد و چه خوب است این جشنواره برگزیدگان و دانشجویان مستعد و علاقه‌مند را رها نکرده و اجازه ندهد که آنها بخاطر فشار کاری فعالیت های هنری شان را رها کرده و از استفاده از ظرافت ها و ظرفیت‌های هنر در کار و زندگی شان دور شوند. اتفاقا وقتی این دانشجویان در لباس پرستاری و پزشکی به مردم خدمت کنند بیش از هر زمان به هنر نیاز دارند.
وی در پایان گفت: قرار نیست این دانشجویان هنرمندانی حرفه ای یا حتی متبحر شوند بلکه قرار است با آشتی شان با هنر در برابر دنیایی از زیبایی و ظرافت قرار بگیرند که در شغل و حرفه و البته زندگی شان اثر مثبت داشته باشد. وقتی یک پزشک یا پرستار یا درمانگر و بهیار خسته از روزمرگی ها و استرس های شغلی به بوم نقاشی، قلم خطاطی، ساز موسیقی و یا هر هنر دیگری پناه ببرد قطعا نتیجه التیام روح خواهد بود.