مازندشورا: محسن جلال پور در این مطلب نوشت : در ایران، تعداد گردشگران به نسبت تعداد مسافران بسیار اندک است ، چون ممکن است حجم زیادی مسافر وارد
شهری شود ، اما تعداد گردشگرانی که وارد این شهر می شوند ،بسیار اندک باشد.
مردمان ایران به 2 دسته تقسیم می شوند ؛ آنان که شمال می روند و کسانی که شمال نمی روند. از میان آنان که شمال نمی روند، عده ای به دیدن دیار و یار می روند و عده ای می روند که طبیعت های غیر شمالی را بگردند و عده ای هم مشتاق سرکشی به تاریخ و بناهای قدیمی هستند. عده ای هم فرصت تعطیلات را غنمیت می شمرند و مرزها را پشت سر می گذارند تا در جهان خارج ،
چرخی بزنند.
در یک دسته بندی کلی، می توانیم بگوییم 2 دسته گردشگر حرفه ای و مسافر داریم ؛ گروه نخست، افرادی هستند که می دانند کجا می روند و معمولا با هدف خاصی سفر می کنند ،یعنی این که سفر آنها با هدف بازدید از اماکن طبیعی و تاریخی صورت می گیرد و معمولا مطالعه شده است.
این گروه که شاید بتوان به آنها گردشگر حرفه ای نام نهاد، معمولا برنامه زمانی و مالی برای سفر خود دارند.
دسته دوم مسافران هستند که مسیر بین 2 یا چند شهر را معمولا بدون برنامه ریزی قبلی می پیمایند و راهی را در پیش می گیرند.
گروه نخست را می توان موتور محرک گردشگری دانست به این دلیل که این دسته از گردشگران ترجیح می دهند پولی کنار بگذارند و از امکانات رسمی مثل هتل و رستوران استفاده کنند ، اما دسته دوم معمولا با شرایط کنار می آیند و مثلا با اجاره سوئیت یا کرایه منازل مسکونی یا حتی پارک خوابی به جاده می زنند و برای تهیه غذا هم خیلی سخت نمی گیرند.
هر 2 گروه برای گردشگری مفید هستند اما ضمن احترام به گردشگران گروه دوم، باید بگوییم این گردشگران گروه اول هستند که موتور محرک گردشگری محسوب می شوند چرا که حاضرند برای خرید خدمات هتل ها و رستوران ها و موزه ها پول پرداخت کنند در حالی که گردشگران گروه دوم احتمالا چنین برنامه ای مد نظر ندارند.
ممکن است از خود بپرسیم مقصد گردشگران گروه اول کجاست و گردشگران گروه دوم،چه مناطقی را بر می گزینند؟
مشاهدات اولیه و برخی تحقیقات در حوزه گردشگری نشان می دهد گردشگران گروه اول،عمدتا به شهرهایی سفر می کنند که از امکانات حرفه ای گردشگری برخوردارند ،یعنی این که درکنار جذابیت های توریستی و در اختیار داشتن اماکن تاریخی، موزه ها و امکانات سرگرم کننده، از زیرساخت های مناسب مثل هتل و رستوران های خوب هم بهره مند هستند.
گروه دوم، اما به طور مشخص راه شهرهای شمالی و مناطق مشابه را در پیش می گیرند که هم جذابیت های طبیعی دارند و هم از امکانات ارزان قیمت مثل کمپ ها و پارک های امن برخوردارند.
با این توصیف، باید تفاوتی میان گروه نخست و گروه دوم گردشگران در نظر گرفت. مثلا می شود به گروه اول، گردشگر اطلاق کرد اما گروه دوم را مسافر نامید.
حال ببینیم تعریف گردشگر چیست و مسافر چه معنایی دارد؟
گردشگر، فردی است که با هدف دیدن جاذبه های توریستی،از محل زندگی خود دور می شود و در مدت زمانی کمتر از یک سال به محلی غیر از محل زندگی خود مسافرت می کند.
به افرادی می توان گردشگر گفت که از امکانات و خدمات گردشگری شهرها مانند هتل، رستوران مراکز گردشگری و دیگر زیر ساخت های گردشگری استفاده می کند و در نتیجه موجب درآمدزایی و مشاغل پایدار در این مناطق می شود. ضمن این که اگر هدف یک فرد از سفر به یک شهر ، بازارگشایی یا عقد قرارداد تجاری یا هرنوع کسب و کاری باشد ، به او توریست نمی گویند. اما اگر هدفش کسب درآمد نباشد و صرفا با هدف دیدن جاذبه های طبیعی یا تاریخی به منطقه ای سفر کند،به او گردشگر می گویند.
مسافر اما فردی است که بین دو یا چند منطقه یا شهر سفر می کند.
با این تعاریف مشخص می شود که در ایران، تعداد گردشگران به نسبت تعداد مسافران بسیار اندک است، چون ممکن است حجم زیادی مسافر وارد شهری شود اما تعداد گردشگرانی که وارد این شهر می شوند بسیار اندک باشد.
به همین دلیل است که در شهرهای شمال ایران، تعداد هتل ها، مراکز تفریحی و رستوران های خوب، کم است اما در مقابل، تعداد بسیار زیادی سوپر مارکت، قهوه خانه، رستوران های ارزان در مسیر گذر مسافران بنا شده است.
خبرنگار : سید رضا هاشمی کروئی ** انتشار دهنده : حسن فلاحتی
6990