اختصاصی مازندشورا:بی‌شک می‌توان رابطه مستقیمی بین تعداد کیوسک‌های عرضه مطبوعات در یک شهر با میزان استقبال مردم از مطبوعات و سطح مطالعه و اطلاعات عمومی آنان متصور بود.
لذا یکی از ضروریات توجه دادن اقشار اجتماع به مطالعه و ارتقاء سطح آگاهی و اطلاعات عمومی آنان فراهم ساختن و در دسترس قرار دادن لوازم آن است که در مسئله مطبوعات مهمترین ابزار برای ورود نشریات در بین اجتماع وجود کیوست‌های اختصاصی عرضه مطبوعات در جای جای شهرهاست. اما کمبود کیوسک از یک سو و تغیر ماهوی کیوسک‌ها از سویی دیگر نتنها عاملی برای جذب مخاطب و بالابردن میزان سطح مطالعه نشده است بلکه خود سبب تخریب وجه مطبوعات نیز می‌باشند. به عنوان مثال از شهری مثل قائمشهر که فاصله هر کیوسک مطبوعات در آن به هزاران متر می‌رسد تا شرقی‌ترین شهر استان یعنی گلوگاه که فاقد حتی یک کیوسک مطبوعات است چه انتظاری نسبت به سطح مطالعه و تعداد فروش مطبوعات در این شهرها می‌توان داشت. چراکه شرقی‌ترین شهر استان با جمعیتی حدود پنجاه هزار نفر تنها دو باب مغازه غیر مرتبط با حوزه مطبوعات را دارد که اقدام به فروش مطبوعات می‌نمایند که تنوع نشریات عرضه شده در این اماکن نیز بسیار محدود می‌باشد. در مرکز استان نیز کیوسک‌های مطبوعات از حیث بصری شرایط مطلوبی ندارند که از این حیث باید مورد توجه و حمایت جدی مسئولین قرارگیرند.
اکثر کیوسک‌های عرضه مطبوعات در سطح استان نیز محل فروش دخانیات، کارت‌های شارژ سیمکارت، مواد غذایی و ... است. اگرچه از سوی صاحبان این کیوسک‌ها فروش اقلام غیر فرهنگی به دلایل اقتصادی قابل توجیه است اما مسئولین فرهنگی شهرها باید نسبت به رفع این معضل اقدامی عملی نمایند به عنوان مثال نصب جایگاه تبلیغات برای دریافت اجاره مکان از سوی صاحبان کیوسک‌ها می‌تواند بخشی از زیان مالی ناشی از عدم فروش اقلام غیر فرهنگی و غیر مرتبط با مطبوعات را جبران نماید.
حمایت‌های فرهنگی از جمله تخصیص بخشی از درآمدهای حاصل از فروش بلیط‌های فرهنگی، بخشی معافیت از پرداخت عوارض و سایر حمایت‌های مادی و معنوی باید در دستور کار مسئولین باشد.
در حال حاضر وضعیت عرضه و توزیع مطبوعات مناسب نیست، همچنین گرانی کاغذ روزنامه و نیز ضعف فرهنگ روزنامه‌خوانی بر مشکلات بخش مطبوعات افزوده است.
لذا تا زمانی هزینه چاپ کاهش نیابد و کیوسک‌ها ساماندهی نشوند و روزنامه‌ها به موقع توزیع و در جایگاه‌های اختصاصی عرضه نشوند نمی‌توان روزهای خوبی را نیز برای روزنامه‌ها متصور بود.
همچنین قانون صدور مجوز مربوط به دکه‌های مطبوعات توسط وزارت ارشاد که در سال ۵۸ تدوین شده است، نیازمند تجدید نظر است. و در صورت عدم چاره یابی جهت بهبود کیفیت کیوسک‌های عرضه مطبوعات، فروش غیرکیوسکی مطبوعات یکی از راه حل‌ها است که اکنون در اروپا و ترکیه و برخی کشورهای عربی مانند مصر هم رایج است و مردم، مطبوعات خود را با پرداخت پول به محفظه‌های شیشه‌ای کار گذاشته در معابر تهیه می‌کنند. در این محفظه های ثابت و حجیم، گاه تا 20 عنوان نشریه و با تیراژهای متفاوت وجود دارند که هر دستگاه، روزنامه یا مجله را پس از پرداخت پول توسط مشتری به طور خودکار در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد. البته این سیستم خود نیاز به فرهنگ سازی دارد. که به نظر می‌رسد خرید، نصب، و فرهنگ سازی آن از بهبود کیفیت کیوسک‌های فعلی آسان‌تر نباشد.
هزینه کردن برای کیوسک‌های مطبوعات یک سرمایه گذاری فرهنگی است، کیوسک‌های مطبوعات می‌توانند به مراکز فرهنگی تبدیل شوند.
با به وجود آمدن شبکه‌های اجتماعی به هر میزان که از حوزه نشر مکتوب کاسته شد به همان میزان نیز مشکلات کیوسک داران بیشتر شد ولی نحوه حمایت از آنان دچار هیچ گونه تغییر مثبتی نشده است و در این حوزه درجا زده‌ایم که باید به این بی‌توجهی پایان داد.
