مازندشورا:به گزارش خبرنگار فارس از شهرستان جویبار، فصل تابستان هم در سومین ماه خود قرار دارد و هر روزی که می‌گذرد به زمان بازگشایی مدارس نزدیک‌تر و تب‌وتاب خانواده برای خرید لباس فرم مدارس، لوازم‌التحریر، کفش و... افزایش می‌یابد.
چند سالی است که دانش‌آموزان با هر لباسی نمی‌توانند وارد مدرسه شوند و در بسیاری از مدارس لباس‌های فرم بارنگ‌های یکسان استفاده می‌شود، این در حالی است که این موضوع موافقان و مخالفانی دارد.
از دیدگاه روان‌شناسان متعدد این یکسانی رنگ می‌تواند برای دانش‌آموزان هم مفید و هم مضر باشد. ضمن اینکه اعمال سلیقه مسئولان برخی مدارس، فرهنگ‌ها، سنت‌ها و باورهای خاص در انتخاب رنگ لباس دانش‌آموزان بدون توجه به روا‌ن‌شناسی رنگ مشکلاتی پنهان را در این زمینه به وجود می‌آورد.
اما جدای از همه این مسائل یکی از دغدغه‌های مهمی است که هر ساله شهریورماه اولیای دانش‌آموزان را درگیر آن می‌کند.
هر چند هماهنگ بودن لباس دانش‌آموزان تا حدی چاره‌ای برای حذف فاصله طبقاتی محسوب می‌شود اما تغییر هر ساله این لباس‌های فرم برای خانواده‌هایی که توان مالی بالایی ندارند مشکل‌ساز خواهد بود علاوه بر این مسئله تغییر هر ساله فرم مدارس یک نوع اسراف است چرا که امکان استفاده از لباس فرم مدارس برای مصارف دیگر چندان مناسب نبوده است و قطعاً بدون استفاده خواهد ماند و در کنار هزینه‌هایی بالای نوشت‌افزار و سایر هزینه‌های مربوط به مدرسه این تغییر دائمی بار مالی به خانواده‌ها تحمیل می‌کند.
از طرف دیگر شرکت‌های طرف قرارداد با آموزش‌وپرورش نیز گاهی در آخرین لحظات لباس دانش‌آموزان را آماده می‌کند و یا از پارچه‌هایی استفاده می‌کند که در منطقه زندگی اولیا دانش آموزان وجود ندارد یا هزینه بالایی دارد.
در شهرستان جویبار نیز چندین مشکل در این رابطه وجود دارد؛ نخست اینکه از خیاطان و شرکت‌های بومی برای تهیه لباس فرم استفاده نشده است و با فرد و شرکت غیربومی قرارداد بسته‌شده که علاوه بر ضربه زدن به اقتصاد شهر، به شعار سال که از سوی رهبر معظم انقلاب که اقتصاد مقاومتی و اشتغال و تولید اعلام‌شده بی‌توجهی صورت گرفته زیرا این شعار به معنای تکیه بر توانمندی‌های داخلی است و ایجاد اشتغال و افزایش تولید برای افراد یک استان، شهر و یا آن منطقه است که در این شهرستان باوجود خیاطان و شرکت‌های حرفه‌ای که سابقه دوخت لباس فرم دانش آموزان را طی سالیان دراز دارند از این امر محروم و با شرکتی غیربومی قرارداد بسته شده است؛ اما چه خوب بود که تهیه لباس فرم مدارس این شهرستان که برای تولیدکنندگان گردش مالی دارد عاید تولیدکنندگان جویباری می‌شد.
مشکل بزرگ‌تر دیگر لباس فرم دانش آموزان جویباری این است که تنها 3 روز مانده به آغاز بازگشایی مدارس این پیمانکار هنوز لباس را تحویل خانواده‌ها نداده است و هر روز در محل تحویل لباس صف‌های طویل و طولانی‌مدت و همچنین درگیری بین خانواده‌ها و دوزندگان وجود دارد.
یکی از اولیای دانش آموزان در گفت‌وگو با خبرنگار فارس گفت: این پیمانکار در تاریخ 26 تیرماه اندازه لباس دخترم را گرفت ولی هنوز به ما لباسی تحویل داده نشده، با اینکه چندین بار برای ما پیامک زدند که لباس آماده است و بیایید تحویل بگیرید ولی همیشه دست‌خالی برگشتیم.
وی افزود: فاصله منزل ما با این مکان بسیار زیاد است و من مجبورم با هزینه زیاد و دست کشیدن از تمام‌کارهایم به اینجا بیایم و در آخر لباسی هم در کار نباشد.
این اولیای دانش‌آموز اظهار کرد: از مسؤولان می‌خواهم کمی هم به فکر خانواده این دانش آموزان باشند که هر روز مجبورند از فاصله دور و نزدیک به این مکان بیایند و چیزی نصیب‌شان نشود.
خانم حسینی مادر یکی از دانش‌آموزان در این رابطه گفت: هر روز از این شرکت به ما پیامک می‌زنند که لباس شما آماده است ولی وقتی میاییم هیچ خبری نیست و فقط خستگی و سردرد برای من می‌ماند.
وی ادامه داد: بسیاری از این لباس‌ها اندازه این دانش‌آموزان نیست به‌طوری‌که روز گذشته دانش‌آموزی را دیدم که لباس چند سایز بزرگ‌تر بود، آیا پولی که این پیمانکار می‌گیرد حلال است؟ زیرا خیلی از خانواده وضعیت اقتصادی خوبی ندارند و مجبورند دوباره هزینه تعمیر لباس را پرداخت کنند.
محمود نجفی پدر یک دانش‌آموز دوره ابتدایی است که با عصبانیت به در می‌کوبد و از کارکنان این شرکت لباس فرزندش را می‌خواهد ولی صدایش را کسی نمی‌شنود.
وی که با صدای بلند فریاد می‌زند که من یک کارگر هستم و هر روز که به اینجا می‌آیم بسیار ضرر می‌کنم و درآمدی ندارم که هزینه خانواده‌ام کنم.
نجفی به خبرنگار فارس می‌گوید: نمی‌دانم چرا آموزش‌وپرورش دانش آموزان را مجبور می‌کند که لباس فرم جدید بگیرند در حالی‌که لباس فرزندم که سال گذشته دوختم تمیز و هنوز نو است؛ چرا مسؤولان به فکر ما خانواده‌های ضعیف نیستند؟ چرا وقتی از عهده انجام کاری برنمی‌آیند پیشنهاد می‌کنند؟
فاطمه عباس‌زاده یکی از مادران حاضر در صف تحویل لباس بود که به ما گفت: جنس پارچه‌ای که این شرکت برای لباس فرم استفاده می‌کند اصلاً خوب نیست و در پارچه‌فروشی‌های شهرستان به‌ندرت وجود دارد.
وی افزود: چرا آموزش‌وپرورش نخست با پارچه‌فروشی‌ها هماهنگی نمی‌کند که ببینند این پارچه در مغازه‌ها موجود است یا خیر؟!
عباسی تأکید کرد: در سال‌های قبل ما پارچه را می‌گرفتیم و به هر خیاطی می‌دادیم و بر اساس شکل و فرمی که آموزش‌وپرورش اعلام کرده بود می‌دوختیم و هیچ مشکلی نداشتیم؛ نه مثل امسال که تنها 3 روز مانده با بازگشایی مدارس هنوز فرزندان‌مان لباسی ندارند.
این درحالی‌که است که شهرستان جویبار از خیاطان و شرکت‌های دوخت و دوز فعالی برخوردار است و اداره آموزش‌وپرورش می‌توانست با هماهنگی اداره اصناف شهرستان از دوزندگان بومی استفاده کند.
عبدالله مدانلو رئیس اتاق اصناف شهرستان جویبار طی گفت‌وگویی اظهار کرد: اداره آموزش‌وپرورش جویبار نباید از شرکت غیربومی استفاده می‌کرد زیرا شهرستان‌های دیگر اجازه حضور و فعالیت شرکت غیربومی را نمی‌دهند.
وی افزود: شهرستان جویبار از ظرفیت بسیار بالایی برای دوخت و دوز برخوردار است و کار این اداره منصفانه نبود.
رئیس اتاق اصناف جویبار اظهار کرد: نامه‌نگاری‌هایی نیز در این زمینه با آموزش‌وپرورش شهرستان جویبار شد که با تولیدکنندگان داخل شهرستان همکاری کنند ولی نتیجه‌ای نداشت.
مدانلو افزود: اما شاهد هستیم که این پیمانکار قادر به تحویل به‌موقع لباس‌ها نیست و این اداره از ما خواست که با خیاطان برای همکاری با پیمانکار هماهنگی کنیم.
علیرضا جوانی یکی از بزازان جویباری به پارچه مورداستفاده این شرکت برای لباس فرم مدرسه اشاره و عنوان کرد: این شرکت از پارچه ترگال کج‌راه استفاده می‌کند که هر پارچه‌فروشی این پارچه را ندارد.
وی افزود: با توجه به اینکه این شرکت قادر به تهیه و تحویل همه لباس‌های فرم مدرسه نیست از بسیاری خانواده‌ها خواست خودشان پارچه تهیه کنند و بدوزند، به همین خاطر برخی از پارچه‌فروشان برای رفاه حال خانواده‌ها این پارچه را وارد شهرستان کردند.
این پارچه‌فروش جویباری تأکید کرد: قیمتی که این شرکت برای پارچه از خانواده‌ها دریافت می‌کند 14 هزار و 800تومان است ولی همین جنس را ما 9 هزار و 800تومان به مردم می‌دهیم این یعنی گران‌فروشی!
از جمله مشکلات دیگر این است که این شرکت عبارت‌اند از: لباس‌ها را متناسب با سایز دانش آموزان ندوخته و بسیاری از لباس‌ها تنگ یا گشاد است، تجمیع دوخت لباس همه مدارس در یک شرکت کوچک که ظرفیت دوخت چند هزار لباس برای دانش آموزان شهرستان جویبار را ندارد، درحالی‌که می‌توانست با همکاری تولیدکنندگان جویباری در نقاط مختلف از بروز این مشکل جلوگیری کند؛ البته ناگفته نماند این شرکت با حضور در نمازخانه مدرسه‌ای در شهر جویبار اقدام به دوخت لباس کرده است که بر اساس قانون اداره آموزش‌وپرورش شهرستان اجازه، اجاره مکان متعلق به این وزارتخانه را به‌غیراز مؤسسات آموزشی دولتی و غیردولتی را ندارد و این اقدام غیرقانونی است.
با این تفاسیر بی‌تدبیری اداره آموزش‌وپرورش جویبار در انجام درست این کار باعث یک نوع بی‌نظمی، درگیری در مکان دوخت لباس و همچنین سردرگمی خانواده‌های دانش آموزان شده که تنها چند روز باقی‌مانده به ماه مهر بسیاری از دانش‌آموزان بدون لباس مصوب این اداره در مدارس حاضر شوند...
86050/ج