مازندشورا:به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان گلوگاه، زمانی که پای صحبت یک روشندل می نشینی تازه متوجه می‌شویم که جهان و زندگی به دیده نابینایشان چقدر زیباست و آنها چه آرزوهای بزرگی در این جهان دارند، تازه می‌فهمیم زندگی چقدر می‌تواند زیباتر باشد، به‌راستی که ما انسان‌ها تا زمانی که از نعمت سلامت برخورداریم قدر آن را به خوبی نمی‌دانیم، گاهی اوقات دیدن موفقیت‌های کسی که از کودکی از نعمت بینایی برخوردار نبوده ما را به خود می‌آورد تا بخواهیم برای زندگی کردن تلاش کنیم و در رسیدن به اهداف مصمم‌تر باشیم.
همه این مقدمه بهانه‌ای است تا گفت‌وگوی با نرگس کلبادی‌نژاد جوان روشندل۲۰ ساله گلوگاهی که از بدو تولد نابینا بود که هم‌اکنون دانشجوی ترم ۶ رشته علوم تربیتی در دانشگاه مازندران را با هم بخوانیم...
فارس: ظاهرا موفقیت‌های ورزشی زیادی داشتید بیشتر در این باره توضیح دهید؛
عضو تیم ملی گلبال نابینایان و کم‌بینایان شدم، مقامات زیادی در رشته دو و میدانی از جمله سه بار مقام دوم کشوری در دو ۱۰۰ متر، دو بار مقام سوم کشوری در دو ۲۰۰ متر، یک بار مقام نخست در ماده ۶۰ متر و ۳ بار مقام نخست در دو ۱۰۰ متر کسب کردم همچنین در رشته گلبال یک بار مقام نخست و سه بار مقام سوم کشوری را توانستم به‌دست بیاورم.
فارس: با توجه به معلولیت‌تان درباره نحوه شروع دوره تحصیلی تون به مختصر توضیح دهید؟
از ۶ سالگی تحصیلات ابتدایی را در قائم‌شهر آغاز کردم به دلیل اینکه در آنجا مدرسه ابتدایی ویژه نابینایان بود که توسط یکی از آشنایان به ما معرفی شد و همیشه گفته‌ام که تحصیل را مدیون آن آشنای خانوادگی هستم، دوران راهنمایی و دبیرستان را هم در قائم‌شهر اما در یک مدرسه عادی گذراندم زیرا در گلوگاه معلم ویژه دانش آموزان نابینا که به اصطلاح معلم رابط می‌گویند وجود نداشت،مجبور شدم تا پیش دانشگاهی در قائم‌شهر درس بخوانم، سپس در کنکور رتبه هزار کسب کردم و اکنون در دانشگاه مازندران شهر بابلسر مشغول به تحصیلم.
فارس: اوقات فراغتتان را چگونه می‌گذرانید؟
به کلاس موسیقی رشته گیتار می‌روم و ورزش را در رشته‌های گلبال، دوو میدانی و به تازگی شنا ادامه می‌دهم و گاهی کتاب‌هایی که با رشته تحصیلم مرتبط است مطالعه می‌کنم.
فارس: چگونه کتاب و روزنامه را مطالعه می کنید؟
به صورت صوتی یا به صورت وورد که با لپ‌تاپ‌هایی با صفحه‌خوان است مطالعه می‌کنم و با سازهایی وجود دارد که با لپ‌تاپ می خوانیم.
فارس: علاقه اصلی تان در زندگی چیست؟
علاقه فراوانی به کارهای هنری دارم و می‌خواهم خیلی زود بتوانم ساز گیتار را به مرحله حرفهای برسانم و سازهای بعدی را شروع کنم. علاقه بسیار زیادی به معلمی در دوره ابتدایی دارم زیرا از روحیه کودکانه آنها لذت می‌برم و می‌خواهم همیشه بین آنها باشم و همچنین در سطح ورزشی می‌خواهم به مسابقات جهانی راه پیدا کنم.
فارس: رمز موفقیت‌تان در چیست؟
عقیده دارم هر کسی در زندگی فقط به یک الگو نباید تکیه کند، همیشه سعی کردم از رمز و رازهای افراد موفق که واقعا مشهور هستند استفاده کنم، از راه و روش انها استفاده می کردم، فکر می‌کنم چیزی که مرا به موفقیت رسانده روحیه بالا و امیدوار بودن است از طرفی خانواده، اطرافیان و همسرم مشوق‌های خوبی برایم هستند.
فارس: گفتید همسرم، کمی در مورد همسرتان و نحوه آشنایی‌تان بگویید؟
چند ماه است که ازدواج کردم، او نیز یک روشندل است، ما برای نخستین‌بار همدیگر را در کانون نابینایان ملاقات کردیم و بعد با یکدیگر آشنا شدیم.
فارس: از مسئولان چه انتظاری دارید؟
مهم‌ترین مساله برای من و افراد با شرایطم این است که امکانات کافی برایمان فراهم کنند تا محدودیت جسمی‌مان به چشم نیاید، اگر می‌توانند بودجه در اختیارمان قرار دهند تا بتوانیم وسایل کمک آموزشی را تهیه کنیم و مهم‌تر از آن این که درک‌مان کنند اگر روحیه درک کردن افراد معلول را در خودشان تقویت کنند دیگه لازم نیست ما از آنها بخواهیم خودشان با درک کردن به اینکه ما چه انتظاری داریم متوجه می‌شوند که نیازمان چیست و همچنین بتوانند برای نابینایان به‌ویژه آقایان نابینا شرایط اشتغال و مسکن را تهیه کنند.
فارس: توصیه شما به روشندلان چیست؟
نمی‌خواهم حرفهای کلیشه‌ای و تکراری بزنم،به دوستان عزیزم می‌گویم که شما انسان هستید و هر انسانی توانایی و هوش و استعداد دارد و می‌خواهم خودتان را به هیچ عنوان کوچک و کم نبینید، روحیه خود را حفظ کنید و از زندگی خود بهترین لذت‌ها را ببرید، درسته که ما محدودیت داریم روال کار ما مقداری از افراد سالم کند تر پیش می‌رود، از تحصیل و زندگی در اجتماع نترسید، تنها تفاوتی که با دیگران داریم همان کند بودن روال کار است.
۳۱۴۱