مازندشورا: صحبت کرده است که در ادامه در اختیار مخاطبان این رسانه قرار می‌گیرد.
پس از آن اتفاق تلخ
متولد سال 57 هستم و خیلی به ورزش فکر نمی‌کردم و زندگی طبیعی و روزمره‌ام را داشتم، تا اینکه در حادثه‌ای که سال 86 رخ داد از ارتفاع 2 متری به زمین سقوط کردم و دچار قطعی نخاع شدم.
نیاز به شور ورزش
پس از مدتی که در شوک حادثه بودم، به خودم آمدم و برای ادامه زندگی، با خدایم عهد کردم. احساس کردم لازم است تا شور و هیجان بیشتری داشته باشم و اینطور شد که به ورزش تیر و کمان پرداختم و خیلی زود در رشته ریکرو تمریناتم را آغاز کردم. تا اینکه به پیشنهاد سجادی مربی‌ام به رشته کامپوند رفتم و در 6 ماه دو موفقیت را کسب کردم.
طلای چِک و نقره چین
اولین مدالم طلای تیمی در رقابت‌های بین‌المللی جمهوری چک بود که انگلستان را در فینال بردیم و قهرمانی را مال خودمان کردیم. وقتی سرود ایران در محوطه مسابقه طنین‌انداز شد، تازه متوجه شدم قهرمان ملی بودن چقدر لذت بخش است. آن حس را هیچوقت نمی‌توان توصیف کرد.
در جهانی چین نمایش خوبی داشتیم و در تیمی نائب قهرمان شدیم. فقط به تیم ایتالیا با اختلاف یک امتیاز باختیم که با هادی نوری از اصفهان و سینا منشازاده از کرمان روی سکوی دوم ایستادیم. برای قهرمانی در دور بعدی خیلی انگیزه دارم.
جاکارتا هدف اصلی
در حال حاضر اردوهای ملی به خوبی برگزار و هر 10 روز برای تمرینات اردوهایی برقرار می‌شود. تمام هدفم کسب عنوان انفرادی جهان است. در مسابقات جهانی چین در جمع 16 نفر برتر حذف شدم اما تجربه‌ای که اندوختم بسیار با ارزش بود. هدفم کسب نشان در بازی های پارآسیایی جاکارتا 2018 است.
زمین تمرین را می‌گیرند!
مشکلاتی که من دارم مثل بقیه قهرمانان است اما شاید بیشتر. در زادگاهم ساری فضای تمرینی خوبی در زمین داراب داریم اما شنیده‌ایم که می‌خواهند از ما بگیرند. این اتفاق بیفتد کارم خیلی سخت‌تر می‌شود و عملاً جایی برای تمرین نداریم.
مشکل بعدی درخصوص سلاح من است. کمان من مدل سال 2009 است که دیگر اسقاطی شده اما من از سر نداری از آن استفاده می‌کنم. در مسابقات چین بقیه کمان‌هایشان مدال سال‌های 2016 و حتی 2017 بود. تیر هم که نداریم و تامین مالی خریداری آن دشوار است. شغلی هم ندارم ولی کار کردن را هم عار نمی‌دانم و پس از تمرین صبح‌ها، در یک آژانس تلفنی کار می‌کنم و مخارج زندگی‌ام را در می‌آورم. خجالت نمی‌کشم که راننده آژانس هستم اما اگر شغلی داشتم که زمان استراحت بیشتری داشت، تمریناتم بیشتر می‌بود.
معلولان به ورزش بپردازند
منتی سر هیچکس ندارم و از کسی هم اضافه نمی‌خواهم اما اگر به من کمک شود، قول می‌دهم مدال‌هایی کسب کنم که سابقه‌اش در ورزش مازندران نبوده و نیست. امیدوارم که با توجه به وضعیت من مورد کمک و حمایت قرار بگیرم تا بتوانم به افتخاراتی در خور شان مردم عزیز کشورم برسم. از کسانی که وضعیتی شبیه من دارند و کنج خانه را به جای حضور در اجتماع و زندگی طبیعی انتخاب کرده‌اند، می‌خواهم تا به عرصه ورزش قدم بگذارند و علاوه بر طراوتی که به زندگی خود می‌دهند، شانس قهرمانی را هم آزمایش کنند.
3141/غ