مازندشورا: بر اساس آمار موجود حدود 600 میلیون معلول در جهان وجود دارد كه اين رقم معادل 10 درصد جمعیت جهان است که یک سوم از اين معلولان را نیز کودکان و نوجوانان تشکیل می‌دهند.
در ایران نیزحدود 3 میلیون معلول وجود دارد که بسیاری از آنان علاوه بر تحمل رنج و سختی ناشی از نارسايی جسمی با مشکلات دیگری همانند كمبود امکانات رفاهی در سطح شهر، عدم مناسب سازی محیط شهری از جمله مكان‌های عمومی و با نارسايي درشبكه حمل و نقل نیز دست به گریبان هستند.
اين همه در حالي است كه با وجود قانون جامع حمایت از معلولان همچنان این قشر آسیب پذیر در وادی محرومیت از حداقل امکانات که یکی از آنها تردد آسان و راحت در سطح شهر و اماکن عمومی است، به سر می‌برند.
ماده 2 قانون جامع حمايت از معلولان، كليه وزارتخانه ها، سازمان‌ها، موسسات، شركت‌هاي دولتی، نهادهاي عمومي و انقلابی را موظف مي كند در طراحی ، توليد و احداث ساختمان‌ها و اماكن عمومی و معابر و وسايل خدماتی به نحوی عمل كنند كه امكان دسترسي و بهره مندی از آنها براي معلولان، همچون افراد عادی فراهم شود.
معلولان اغلب از طیف گسترده حقوق مدنی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی بهره نمی‌برند و برای سال‌ها حقوق این افراد نادیده انگاشته شده است؛ افراد دارای معلولیت بزرگترین گروه اقلیت جهان را تشكیل می‌دهند.
آنان به گونه‌ای نامتناسب فقیر هستند و احتمال بیكار بودنشان بیشتر است و میزان مرگ و میر بالاتری در مقایسه با عموم مردم دارند.
لازم است تا در سراسر جهان معلولان بتوانند در چرخه توسعه شركت كرده و از آن بهره ببرند. این حق طبیعی آنان است. مشاركت برابر آنها؛ به معنی ایجاد شغل، آموزش، بهداشت، اطلاعات و دريافت خدمات همچون سايرين است.
امروز درگیری‌ها و كشمكش‌های ناشی از جنگ در نواحی گوناگون كره زمین، گرسنگی، امراض و بیماری‌های مختلف، مصائب و مشقات زندگی در كشورهای در حال توسعه، ترافیك و تصادفات حین انجام كار و آلودگی محیط زیست، باعث بروز معلولیت‌های جدید می شود.
بايد اذعان كنيم، متاسفانه به رغم وجود امكانات مدرن و روز آمد، شمار معلوليت ها روبه افزايش است.
سخن پايانی؛
واقعيت اين است كه آنچه در ارتباطات اجتماعی با معلول باید در نظر بگيريم، این است که ارتباط با آنها باید همراه احترام باشد و از ترحم به آنها پرهيز كنيم . به یاد داشته باشیم آنچه توانایی را می سازد، اراده است و اراده اگر بخواهد جاری شود هیچ بهانه ای را نمی شناسد؛ آنها كه معلولان را ناتوان مي شناسند، ذهن و فكر عليل و ناتوان دارند.
شايد بيراه نباشد بپذيريم طبقه‌اي در شهر هستند كه بيش از ديگران به اتفاقات عمراني و رفاهی شهرشان چشم مي دوزند و منتظرند ببينند مديران شهری چه مي كنند؟ چه برنامه هايی را براي رفت آمد شهروندان از جمله معلولان دردست دارند؟
بی ترديد شهری از مختصات توسعه بهره مند است كه رفت و آمد را براي همه آسان و مناسب كند به گونه اي كه هيچ فردی براي حركت در شهر دلواپسی و مشغوليت ذهنی نداشته باشد.
مسولين محترم شهری خود را مقيد و متعهد خدمت به همه شهروندان به ويژه معلولان بدانند و بر اين باوريم که بايد شهر را به گونه اي مناسب سازي كنيم كه هيچ معلول و ناتوان جسمی - حركتی حسرت به دل نماند و اين اطمينان و آرامش خاطر را داشته باشد كه شهر براي رفت و آمد آنها نيز ايمن است.
گرچه تا رسيدن به شرايط مطلوب فضاهاي شهري فاصله زيادی داريم ليكن مناسب سازی معابر در اولويت امور اجرائی قرار گيرد.