مازندشورا:به گزارش خبرگزاری فارس از جویبار، وقتی ساخته شد کسی فکر نمی‌کرد 300 سال بعد کمی کمتر یا بیشتر در غربت فرو ریزد، گویا مسؤولان صدای این پل را نشنیدند یا نمی‌خواستن بشنوند حتی صدای مردم روستاهای اطرافش را هم نشنیده همه هشدارهایی که داده شد اما شنیده نشد.
از بهمن ماه 1390 شمسی رفته‌رفته و آرام‌آرام پل درویش‌محمدشاه در حال از دست دادن شکوهی 300 ساله بود و آهسته‌آهسته در حال تخریب بود اما کسی توجهی نمی‌کرد اما شهریور ماه 1391 با ریزش یکی از پایه‌های پل تاریخی درویش‌محمدشاه همه به خود آمدند که وضعیت جدی است و باید چاره‌ای اندیشید.
این پل تاریخی به‌دلیل سهل‌انگاری در نگهداری و تحت فشار قرار داشتن به‌خاطر عبور خودروهای سنگین فروریخت اما بیشتر از این سنگینی بی‌مهری مسؤولان بهویژه میراث فرهنگی به این پل تاریخی فشار وارد می‌کرد مسؤولانی که دایه‌دار حفاظت از میراث و آثار باستانی کشور هستند.
امروز می‌توان گفت فقط نیمی از این پل باستانی باقی‌مانده که بر اساس اظهارنظر برخی کارشناسان قدمتش بیش از 300 سال تخمین زده می‌شود و به دوران صفویه برمی‌گردد البته تعمیراتی در دوران قاجار بر روی پل درویش‌محمدشاه انجام‌شده و این پل را تا سال‌ها نگه‌داشته است.
با پیشرفت تکنولوژی و ظهور ماشین‌های سبک و سنگین پل درویش‌محمدشاه که در آن زمان برای این عبور و مرور طراحی نشده بود جوابگو نبوده و نیاز به تأسیس پلی جدید در کنار این پل حس می‌شد اما این اقدام خیلی دیر صورت گرفت که همچنان ناتمام مانده است.
البته هشدارهای تخریب این پل از سال‌ها قبل توسط دوستداران شهرستان مطرح‌شده بود نمونه آن تیتری که در بهمن سال 88 با عنوان «پل تاریخی سیکاپل مازندران در معرض تخریب» در روزنامه‌ها منتشرشده بود می‌توان اشاره کرد اما بازهم کاری خاصی صورت نگرفت مدتی آمدند و بعد بدون انجام هیچ کار مفیدی رفتند.
پل درویش محمدشاه یا سیکاپل در کنار مقبره امامزاده درویش‌محمدشاه که گفته می‌شود از نوادگان علی‌بن‌حسین (ع) است قرار دارد و در سال 1386 در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده اما برای حفظ و حراستش کاری انجام نشده است.
کم نیست اشاره کنیم این پل تاریخی راه ارتباطی و دسترسی بیش از 20 روستای بخش مرکزی و گیل‌خواران را به مرکز شهرستان جویبار فراهم می‌کند که شاید جمعیتی بالغ بر 10 هزار نفر را تشکیل دهند.
البته پلی فلزی در کنار این پل باستانی تعبیه شده تا محل عبور و مرور موقت مردم منطقه باشد تا پل جدید احداث شود و سیکاپل هم به روی پای خود بایستد اما گویا موقت تبدیل به دائم شده و هرچه که می‌گذرد خبری از پل جدید نیست.
تا اینجا شاید مشکلی نباشد اما مشکل اصلی در زمان بارندگی بهویژه در نیمه دوم سال است که سیاهرود مردم را نگران می‌کند.
وقتی بارندگی شدید رخ دهد و آب سیاهرود افزایش یابد پل ساخته‌شده کوچک به زیر آب می‌رود و به‌خاطر نبود حصار مناسب در حاشیه پل در زمان بارندگی تشخصی مسیر پل از رودخانه امکان‌پذیر نیست و احتمال سقوط افراد یا خودروها به درون رودخانه بسیار افزایش یابد البته برخی این ریسک را قبول می‌کنند و از پل عبور می‌کنند تا مسیر دو کیلومتری خود را به 15 کیلومتر افزایش ندهند برخی هم مسیر طولانی را انتخاب می‌کنند که متأسفانه آن مسیر هم مسیر همواری نیست.
حال از مسؤولان شهرستان و استان باید سؤال بپرسیم چرا بعد از گذشت چهار سال پلی که قرار بود در کنار سیکاپل ساخته شود پیشرفتی نداشته و بلاتکلیف مانده است؟ و تا کی باید منتظر بودجه‌های قطره‌چکانی برای احداث پل جدید و ترمیم این اثر تاریخی باشیم؟
محسن قادری رئیس اداره راه و شهرسازی جویبار در گفت‌وگوی سال 93 خود با یکی از خبرگزاری‌ها اعتبار مورد نیاز برای تکمیل پل را بیش از یک میلیارد تومان اعلام کرد که با وضع موجود شاید فرزندان ما بتوانند شاهد تکمیل آن باشند.
یک میلیارد تومان برای ایجاد راه عبور و مرور 20 روستا به شهر مبلغ ناچیزی به شمار می‌رود اما چرا در تسریعی در این امر صورت نمی‌گیرد جای سؤال دارد که مسؤولان استانی و شهرستانی باید پاسخگوی این سؤال باشند.
آیا شهرستان جویبار با داشتن ساحل و دریا از تأمین مبلغ یک‌میلیارد تومان درمانده است تا راحتی و آرامش را برای مردم 20 روستا به ارمغان آورد، پس بودجه‌هایی که تخصیص داده می‌شود صرف چه‌کارهایی واجب‌تر از این مورد می‌شود.
سیکاپل آمده بود با بودن و رفتنش به ما درس استقامت دهد، هرچه بیشتر ریخت و مورد بی‌توجهی قرار گرفت بیشتر ایستاد.
اما انگار این داستان سر دراز دارد و تخریب آثار میراث فرهنگی مسئله جدید و مهمی نیست اما کشورهایی که حتی نصف قدمت ایران را ندارند چنان از آثار تاریخی خود حفاظت می‌کنند و برای حراست از آن هزینه می‌کنند که شاید یک‌دهم هزینه‌هایی که ما برای حفظ آثار تاریخی خود می‌کنیم نباشد.
در حال جست‌وجو در دنیای مجاز بودم که به گفت‌وگوی محسن باستانی رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری قائم‌شهر، سیمرغ و جویبار با یکی از خبرگزاری‌ها نظرم را جلب کرد، تاریخ این خبر برای سال 93 بود که باستانی در آن خبر گفته بود: تاکنون و با گذشت بیشتر از دو سال از تخریب این پل تاریخی، هنوز اعتبار مورد نیاز برای ترمیم آن اختصاص نیافته است.
اما گویا باگذشت چهار سال هم هنوز اعتبار خاصی برای آن اختصاص داده نشده است اما نکته مدنظر ما نبود اداره میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری مستقل در شهرستان جویبار با حدود 20 اثر ثبت‌شده ملی است.
در پایان اما از هر چه می‌رود، سخن دوست خوش‌تر است در ادامه تهیه این گزارش فرماندار جویبار در گفت‌وگو با فارس صحبت‌هایی را مطرح کرد که امیدواریم هر چه سریع‌تر به آن عمل شود.
رجبعلی وهابی درباره پل درویش‌محمدشاه، اظهار کرد: چندین سال است این پل به حال خود رها شده و مردم منطقه را با مشکلاتی روبه‌رو کرده است.
وی افزود: در کمیته برنامه‌ریزی شهرستان 250 میلیون تومان برای مرمت سیکاپل درنظر گرفته‌شده که منتظر تخصیص اعتبارات هستیم همچنین در جلسه‌ای که با حضور علی نبیان معاون عمرانی استاندار مازندران برگزار شد اعلام کرد که 600 میلیون تومان بودجه حوادثی در صورت ابلاغ اعتبار به این پروژه اختصاص می‌دهند.
فرماندار جویبار در پایان گفت: در حفظ آثار تاریخی که هویت و تمدن کشور محسوب می‌شوند باید با تمام توان تلاش کرد.
اما در پایان باید گفت از 8 الی 14 آبان هفته و روز مازندران نام‌گذاری شده است ای‌کاش در این ایام به‌جای توجه به حاشیه‌ها کمی به اصل و آثار تاریخی و باستانی شهر و استان خود هم توجه داشته باشیم و بیشتر برای حفظ آن بکوشیم.
انتهای پیام/86036/صا