مازندشورا:به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان قائم‌شهر، یکی از اصول پرداختن به ورزش قهرمانی داشتن آرامش و مهیا بودن فضای مناسب و مساعد برای تمرین است که این امر تنها با حمایت مسؤولان ذی‌ربط میسر می‌شود.
*تأثیر دغدغه‌های فکری در روند کار ورزشکار
ورزشکاری که از نظر مالی و یا حمایتی در مضیقه باشد نمی‌تواند آن‌طور که بایسته و شایسته است به کار خود ادامه دهد. اگرچه در کشور ما ورزشکاران و قهرمانان در میادین مختلف ورزشی از جان خود مایه می‌گذارند تا افتخاری برای ملت ایران کسب کنند و پرچم ایران را در اقصی نقاط جهان به اهتزاز درآورند ولی تا وقتی فرد از نظر مادی و معنوی تأمین نباشد دچار دغدغه‌های فکری عدیده خواهد شد که بی‌شک این دغدغه‌ها در روند ورزش قهرمانی وی، خواسته و یا ناخواسته تأثیر می‌گذارد.
*وسوسه‌های رنگارنگ و پیشنهاد مبالغ هنگفت
در طول تاریخ ورزش ایران، قهرمانان بزرگی در مقاطع و میادین مختلف، جهانی و بین‌المللی برای کشور افتخارآفرینی کردند و همین مهم سبب شد تا گاهی با پیشنهادهای رنگارنگ از کشورهای حاضر در مسابقات برای پذیرفتن تبعیت آن کشور و عضویت در تیم ملی در قبال پرداخت مبالغ هنگفت روبه‌رو شوند.
غیرت و همیت ایرانی بیشتر اوقات بر وسوسه‌های این‌چنینی فائق آمده است ولی بودند افرادی که برای رهایی از مشکلات مالی تن به این پیشنهادها داده‌اند و پیراهن تیم ملی کشور خود را با کشور بیگانه معاوضه کرده‌اند.
*پرداخت هزینه‌های کمرشکن اعزام به مسابقات توسط خانواده ورزشکار
یکی از مشکلاتی که ورزشکاران و خانواده‌های آنان برای اعزام به مسابقات مختلف به ویژه در شهرستان با آن مواجه‌اند تأمین هزینه سفر است که گاهی این هزینه‌ها آن‌قدر کمرشکن می‌شود که ورزشکار با تمام استعدادهایش از سفر و شرکت در مسابقات جا مانده و عطایش را به لقایش می‌بخشد.
*بی‌مهری مسؤولان و وعده‌های سر خرمن
یکی دیگر از مشکلات موجود در این حوزه که بیشتر ورزشکاران و قهرمانان ورزشی با آن دست‌کم چندباری روبه‌رو شده‌اند، بی‌مهری و بی‌توجهی مسؤولان و وعده‌های سرخرمن آنان است.
قهرمانی که همه وقت خود را صرف ورزش و تمرین می‌کند و در این راه متحمل سختی‌های فراوان می‌شود تا برای خود و کشور افتخار کسب کند با یک استقبال گرم و توجه ویژه از سوی مسؤولان خستگی راه و مسابقات از تنش بیرون می‌رود و این نه تنها خواسته زیادی نیست بلکه معقول و منطقی است.
*توجه به ورزش‌های پایه
از دیگر نکاتی که سبب تقویت تیم‌های ملی در حوزه‌ها و رشته‌های مختلف ورزشی می‌شود توجه به تیم‌های پایه است که می‌تواند بنیان و ریشه تیم بزرگسالان را بسازد و نقش مهمی در استحکام آن ایفا کند.
یکی از رشته‌های ورزشی که در شهرستان قائم‌شهر، در میادین مختلف خوش درخشید و همچنان هم افتخارآفرینی می‌کند کاراته است و این موضوع دلیلی شد تا بنشینیم پای صحبت‌ها و در دل‌های کاپیتان تیم ملی زیر 21 سال کشورمان.
*لطفا خودتان را معرفی کنید؟
آرش علی‌نژاد کفشگری متولد 1376 و دانشجوی رشته تربیت بدنی هستم.
از سن 8 سالگی از باشگاه چالاکی قائم‌شهر کاراته را زیر نظر استاد تورج چالاکی شروع کردم و با تلاش و پشتکارم، در سن 14 سالگی عضو ثابت تیم ملی جوانان زیر 21 سال ایران شدم.
*چه مدال ها و مقام‌هایی تاکنون کسب کردید؟
در تورنمنت مالزی طلا گرفتم و در مسابقات جهانی ترکیه، مقام سوم جهان را کسب کردم و نخستین مدال‌آور استان مازندران در مسابقات جهانی بودم.
در مسابقات لیگ جهانی مؤفق به اخذ مدال طلا و مجدداً تنها مدال‌آور مازندران شدم.
در لیگ جهانی فرانسه به همراه تیم ملی بزرگسالان کاراته توانستیم در کمیته تیمی در مسابقات «کاپ آلکس» مقام طلا را کسب کنیم.
در مسابقات الماس سیاه ترکیه هم مدال طلا را نصیب خود کردم و در حال حاضر کاپیتان تیم ملی امید هستم.
*شیرین‌ترین بردی را که به‌دست آوردید در کدام رقابت بود؟
در نیمه‌نهایی مسابقات در کشور مالزی و نخستین سال حضورم در میادین جهانی با یک حریف قدر مبارزه داشتم و باوجود اینکه سه بر یک عقب بودم با فشار زیاد در یک ثانیه آخر نتیجه را به نفع خود عوض کردم و طلا گرفتم.
*در مورد آخرین وضعیت تیم ملی و اینکه چه رقابت‌هایی را درپیش دارید توضیح دهید.
مربیان و کادر فنی تیم ملی امید یکی از بهترین‌های این دوره هستند،با وجود اینکه از سوی فدراسیون مورد حمایت قرار نگرفته‌‌ایم ولی انتظارات ما برآورده شد، از تیم ملی امید حمایتی صورت نمی‌گیرد و تمام نگاه‌ها معطوف تیم ملی بزرگسالان است ولی کادر فنی ما را در اردوها در بهترین شرایط نگه می‌دارند و کم و کسری نداریم.
آخرین مرحله اردوی ما 20 الی 24 آبان ماه سال‌جاری در تهران انجام می‌شود در هفتم آذر ماه سال‌جاری، در وزن 75 کیلو در کشور اندونزی مبارزه دارم و ان‌شاءالله که باکسب مدال بتوانم مردم کشورم را خوشحال کنم.
*وضعیت ورزش کاراته در استان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
استان مازندران در رده بزرگسالان ملی پوش ندارد و فقط در رده جوانان عضو تیم ملی دارد و این نشان می‌دهد که در رده‌های سنی پایه خیلی خوب عمل کرده‌ایم و رده پایه هم فقط در قائم‌شهر خلاصه می‌شود.
بیشتر نگاه‌های مسؤولان به سمت ورزش فوتبال و کشتی است با توجه به المپیکی شدن کاراته تلاش می‌کنیم در المپیک 2020 با یک برنامه درست در ورزش کاراته تاریخ‌سازی کنیم.
*توقع کاپیتان تیم ملی امید از مسؤولان چیست؟
از مسؤلان می‌خواهم با حمایت خود به ما انگیزه دهند و ما را ببینند،برخی از آنان به‌صورت گفتاری خیلی از وعده‌ها را برجسته می‌کنند و در حضور دیگران وعده‌های سر خرمن می‌دهند که همه شعار است و در عمل خبری نیست.
با وجود اینکه هشتمین دوره حضورم را در اردوی تیم ملی پشت سر می‌گذارم هنوز چیزی دریافت نکردم.
*چه چیز در ورزش برای شما آزاردهنده است؟
تمام وقتم صرف ورزش می‌شود وبه نوعی می‌توان گفت حرفه‌ام محسوب شده و وقتی برای پرداختن به کار دیگر برای کسب درآمد ندارم ولی هنوز نتوانسته‌ام از این رشته ورزشی با وجود کسب موفقیت‌های بسیار، عایدات مالی داشته باشم و این برای من که جوانی‌ام را برای کسب افتخار برای کشورم گذاشته‌ام، موجب شرمندگی است و خجالت می‌کشم که بعد از 7 سال قهرمانی در رشته کاراته هنوز پول تو‌جیبی خودم را از خانواده دریافت می‌کنم.
حتی هزینه درمان آسیب دیدگی زانو و جراحی فک که در مسابقات به وجود آمد توسط خانواده‌ام پرداخت شد و هیچ حمایتی از مسؤولان ندیدم؛ تنها با ما ورزشکاران عکس یادگاری می‌گیرند و قول‌های آنان در حد مکتوب در جراید چاپ می‌شود. قبل از هر مسابقه به ما می‌گویند با دست پر برگردید ما از خجالت شما در می‌آییم، اما در عمل هیچ خبری نیست.
*انگیزه شما از تقدیم مدالتان به شهداء گمنام چه بود؟
شهداء حق بزرگی به گردن ما دارند چراکه اگر آنان در آن برهه از زمان از جان و مال خود دست نمی‌شستند و به جنگ نمی‌رفتند، من و همه مردم ایران، آرامش امروز را هرگز نداشتیم.
مدالی که به روح بلند دو شهید گمنام تقدیم کردم، مدالی بود که در مسابقات قهرمانی جوانان جهان در کشور مالزی بدست آوردم و نخستین مدال کاراته مازندران بود و من با اهداء این مدال خواستم دینم را به شهدا اداء کنم.
شهداء قهرمانان واقعی این سرزمین هستند و ما هرچه داریم از آنان است و این کمترین کاری بود که از دستم بر می‌آمد و امیدوارم من را در روز محشر شفاعت کنند.
در ادامه پای صحبت خانم شکری، مادر کاپیتان تیم ملی جوانان کاراته نشستیم.
*از چه سنی آرش را به ورزش فرستادید؟
از سه سالگی آرش را در رشته ژیمناستیک ثبت‌نام کردم و بعد از سه سال با توجه به قدرت پا و قامت کشیده‌اش، به توصیه مربیان ژیمناستیک وی را به کاراته فرستادم.
من از معدود مادرانی بودم که او را تا باشگاه همراهی می‌کردم و تا پایان تمرینات با عشق، به او اعتماد به‌نفس می‌دادم و در خانه حریف تمرینی او بودم.
*وضعیت درآمدی آرش و حمایت مسؤولان از وی چگونه است؟
آرش هیچ درآمدی از ورزش ندارد و با وجود درس و تحصیل، هزینه‌های جاری او را ما پرداخت می‌کنیم.
البته این وظیفه ما است ولی این باعث شرمندگی پسرم می‌شود.
وقتی یک قهرمان از مسابقات برمی‌گردد همه با او عکس یادگاری می‌گیرند و دم از حمایت می‌زنند.
جالب اینجاست که همه آشنایان زمانی که فک آرش در مسابقات کاراته شکست و در کلینیک تخصصی ساری جراحی شد فکر می‌کردند، علاوه بر هزینه درمان خسارت هم دریافت کرد و این در حالی است که هزینه درمان را هم شخصاً پرداخت کرده‌ایم.
هیچ توقعی از مسؤولان جزء قائل شدن ارزش و اعتبار برای آرش ندارم.
*به‌عنوان مادر چه آرزویی برای آرش دارید؟
من هم مانند همه مادران آرزو دارم که سعادت و سربلندی فرزندم را ببینم و مطمئن هستم اگر آرش برای ادامه زندگی ورزشی‌اش دغدغه کمتری داشته باشد می‌تواند در آینده برای استان و کشورش نام‌آوری کند و از پسرم هم انتظار دارم همیشه و در همه حال توکلش به خداوند باشد و هیچ‌گاه از بردها غره نشود و شکست‌ها و بی‌مهری‌ها او را از ادامه کار دل‌سرد نکند.
به گزارش فارس، آرش علی‌نژاد، کاپیتان تیم ملی جوانان کاراته کشور به تازگی مدال طلای مسابقات جهانی را به روح بلند دو شهید گمنام که به تازگی مهمان قائم‌شهر شده و در دانشگاه آزاد اسلامی این شهرستان آرام گرفته‌اند، تقدیم کرد.
به امید روزی‌که مسؤولان ذی‌ربط کمی مهربان‌تر شوند و ورزشکاران و قهرمانان جوان ما را دریابند.
------------------------------------
گزارش و گفت‌و‌گو از: رضا متانی
------------------------------------
انتهای‌پیام/86017/ر30/