مازندشورا:به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان ساری، وقف آیینی دیرینه است که مردم ایران پس از ورود اسلام به کشورشان با آن آشنا شدند، وقف به معنای هدیه ابدی است تا منافع آن در راه خدمت عمومی صرف شود.

بر طبق ماده 55 قانون مدنی، وقف عبارت است از اینکه: «عین مال حبس شود و منافع آن تسبیل شود»، وقف از جمله عقود معینی است که در فقه اهل سنت و امامیه، اعتباری خاص دارد.

دهه وقف در روزشمار تقویم ایران پُر رنگ شده‌است تا عموم افراد به آن توجه بیشتری کنند، دهه‌ای که از بیست و پنجم آبان ماه آغاز شده‌ است و تا چهارم آذر ماه ادامه دارد، تا این حرکت آسمانی بیشتر در ایران اسلامی بدرخشد.

گرچه پیش از اسلام وقف به معنای دقیق امروزی آن، شکل نگرفته‌ بود اما نمونه‌هایی از اختصاص‌دادن اموال به امور خیریه وجود داشت که شباهت‌هایی به وقف دارد.

پس از گسترش اسلام، وقف نیز به عنوان یکی از پدیده‌های فرهنگ مسلمین با آثار و شرایط خاصی ظهور کرد و رنگ تازه‌ای به خود گرفت.

چنان‌که رسول خدا(ص) درباره وقف مردم را تشویق می‌کردند و خود در این اقدام نیک، پیشتاز بودند، به گونه‌ای که بر طبق اسناد تاریخی و احادیث معتبر، خود از نخستین کسانی بودند که اقدام به وقف اموال خویش کردند و خیری آسمانی را برای مردم به یادگار گذاشتند، باغ‌های مخیرق یکی از موقوفات پیامبر اکرم(ص) بود که در راه خیر صرف می‌شد.

علاوه بر رسول خدا(ص)، خاندان وی نیز در این اقدام خداپسندانه نقش داشتند و موقوفات بسیاری را از خود به جا گذاشتند، مزارع و زمین‌هایی که برای رضای خدا وقف می‌شد تا منافع حاصل از آن دست کمک‌رسانی شود برای نیازمندان.

پیشینه وقف در ایران نیز به دوره ساسانیان باز می‌گردد، در اواخر دوره ساسانی بنیادهایی در ایران بنا شد تا پول آن، صرف کمک به تنگدستان و احداث تأسیسات عام‌المنفعه شود، بنیادهایی که بعدها الگویی شد تا وقف رنگی تازه به خود گیرد.

پس از آن در دوره سامانیان نیز دیوانی تحت عنوان دیوان موقوفات یا دیوان اوقاف ایجاد شد که وظیفه‌اش رسیدگی به امور مساجد و اراضی موقوفه بود.

بنابراین وقف از دیرباز تاکنون در بین مردم رواج داشت و افراد جامعه نیز برای رشد جوامع خویش به آن روی می‌آوردند.

وقف حرکتی بزرگ است تا منافع حاصل از اموال، در راه خیر صرف شود و رنگ تازه‌ای به زندگانی افرادی دهد که چشم امید دوخته‌اند به روزنه کوچکی تا نور زندگانی را بار دیگر بر وجودشان بتاباند و رنگ حیات را در چهره‌شان زنده کند.

وقف ارتباطی عمیق با مصالح عمومی دارد، اقدامی که نه تنها دست کمک‌رسانی برای افراد نیازمند می‌شود بلکه رشد و پیشرفت جوامع را در پی خواهدداشت، اقدامی که فرهنگی بزرگ را در بین مردم نهادینه می‌کند تا گامی شود برای زدودن فقر و تهیدستی، تا گامی شود که رنگ رشد و کمال را بر چهره جامعه حک می‌کند.

علاوه‌براین، فردی که بتواند از دنیای خویش دل کند و بخشی از اموالش را برای افراد دیگر به یادگار گذارد تا شاهد بهبود زندگانی آنان باشد خود نیز نوعی تهذیب نفس است تا حرکتی شود برای رها شدن از وابستگی‌های دنیوی، حرکتی که در وجود انسان، حس نوع‌دوستی را می‌پروراند و صفات رذیله را ریشه‌کن می‌کند.

وقف، کاشتن نهالی است که روزی درختی تنومند می‌شود که جز خیر تا ابد چیزی برای رهگذران به جا نمی‌گذارد.

ترویج فرهنگ وقف، حس انسان‌دوستی را در وجود، بال و پر می‌دهد و جامعه را به سمت ایثار و فداکاری سوق می‌دهد، ایثاری که هم‌چون خورشیدی همیشه فروزان، جهان را مملو از نور طلوعش می‌کند و رنگین‌کمانی از امیدواری را بر پهنای آسمان می‌گستراند.

انتهای پیام /86047/ع