اختصاصی مازندشورا: رسول خلیلی عضو شورای روستای تجن لته سفلی و فوق لیسانس معماری است. خلیلی به شورای اسلامی بخش و شهرستان میاندورود راه یافت و اکنون نماینده میاندورود در شورای اسلامی استان مازندران است. وی به عنوان منشی اول در این شورا مشغول به خدمت است.
رسول خلیلی عضو شورای اسلامی استان در گفت‌وگو با موثق گفت: در بخش گهرباران 22 روستا داریم و جمعیتی حدود 15 تا 18 هزار نفر در این منطقه ساکن هستند که با توجه به فصل کشاورزی و غیرکشاورزی شناور است. عمده کار ساکنین کشاورزی است و در کنار آن بسیاری از افراد به صیادی مشغولند.
شوراهای فرادست سمبلیک هستند
نقش شوراها در شوراهای شهر پررنگ‌تر از شوراهای دیگر است. شوراهای فرادست مانند بخش و شهرستان سمبلیک هستند. در بحث اجرایی بخشدار و فرماندار و مدیران شهرستانی با توجه به آشنایی که اعضای شوراها با مردم و مشکلات جامعه دارند،می‌توانند بدون هزینه و خیلی راحت از اعضای شوراها مشاوره بگیرند و برای حل مشکل مردم استفاده کنند.
متاسفانه دستگاه‌های اجرایی از نظر زمان و مالی هزینه‌های بسیار می‌کنند و به نتیجه هم نمی‌رسند. دلیل اصلی آن عدم آشنایی با مشکلات مردم است. راه حل مشورت گرفتن از اعضای شوراها است. احساس می‌کنم در طول این دو سه سال اخیر شورای بخش و شهرستان کمرنگ شده‌اند زیرا در اکثر جلسات دعوت نمی‌شوند و از آنها نظرخواهی نمی‌شود.
شوراها جایگاه خود را از دست دادند
شوراها جایگاه اصلی خود را از دست دادند. هر دوره در مجلس قوانینی مصوب می‌شود که هر روز شوراها ضعیف‌تر شوند و حوزه اختیارات شورا را هر روز کمتر می‌کنند. حتی در آخرین اقدام می‌خواهند حق انتخاب شهردار را از شورا بگیرند. انتخاب شهردار تنها اهرم برای تحت فشار قرار دادن شهرداری برای تحرک و فعالیت است. اگر این قانون مصوب بشود در ادامه انتخاب دهیار با شورای محل هم نخواهد بود. اگر این ابزار را از شورا بگیرند دیگر جایگاه شورا خیلی ضعیف می‌شود. پیش‌بینی من این است در آینده شوراها حذف شوند و در قالب انجمن یا کارگروه تعریف بشود.
حق‌الجلسه اعضای شوراها
به شخصه برایم مهم نیست که از شورا درآمدی ندارم و حق الجلسه هم اهمیتی ندارد. ما با تفکر خدمت به مردم وقت خود را گذاشتیم و با توجه به اینکه شغلی از قبل داشتم با انگیزه‌های مالی وارد شورا نشوم. بحث حق الجلسه به نظرم اصلا خوب نیست اعلام شود و اگر دریافت شود در حد پول بنزین و رفت و آمد است.
طرح‌های هادی خوب اجرا نمی‌شوند
محدوده روستا هر ده سال یک بار به عمق 30 متر افزایش پیدا کند. اما عدم هماهنگی بین شورا و دهیار و بنیاد مسکن باعث می‌شود قسمتی از روستا توسعه داده شود که نیازی نیست. عموما کارشناسان بنیاد مسکن به اندازه شورا و دهیار با روستا آشنایی ندارند. به طور مثال به جای اینکه ضلع شرقی روستا توسعه پیدا کند ضلع غربی را توسعه می‌دهند که در طول این ده سال هیچ اتفاقی در آن قسمت نیفتاده است. ساخت و ساز در ضلع شرقی بیشتر است اما برعکس عمل می‌شود و بنیاد مسکن ضلع غربی را برای توسعه در نظر می‌گیرد. این مشکل باید در جلسات با سازمان بنیاد مسکن مطرح شود و راهکارهایی داده شود. پیشنهاد ما این است بیشتر از اعضای شورا و دهیار برای تهیه طرح‌های هادی استفاده شود.
عموما مشاوران بنیاد مسکن غیربومی هستند
بیشترین اداره‌ای که در توسعه روستاها دخیل است بنیاد مسکن است که در بعضی از آیتم‌ها خوب کار کرد. به طول مثال در تهسیلاتی که به روستاییان برای ساخت و ساز می‌دهند خوب کار کرد ولی مثلا در طرح هادی مشکلاتی وجود دارد. در طرح هادی متاسفانه مشاورانی که در بنیاد مسکن مشاوره می‌دهند غیربومی هستند! مشاورانی که کتابچه‌های طرح هادی را طراحی می‌کنند غیربومی هستند. وقتی طرح‌های آنها را بررسی می‌کنیم متوجه می‌شویم آنها با توجه به اقلیم استان خودشان طرح هادی روستاهای مازندران را تهیه کردند که این مشکلات بزرگی را بوجود می‌آورد. همچنین در بودجه‌هایی که برای روستاها در نظر گرفته می‌شود عدالت رعایت نمی‌شود.
مشکلات قانونی در صدور پروانه
مساله‌ای که قبلا هم بر روی آن تاکید کردم روند صدور پروانه در مازندران و استان‌های دیگر است که با وجود تفاوت استان‌ها متاسفانه قانون صدور پروانه یکسان است. در مازندران فاصله‌های روستاها بسیار کم است درحالی که فاصله روستاها در شهرهای کویری به 100 کیلومتر می‌رسد. در مازندران در شعاع صد کیلومتر چندین شهر، ده‌ها دهستان و روستای بزرگ برمی‌خوریم که زنجیروار در کنار هم هستند. آنوقت روال صدور پروانه در مازندران و شهرهای کویری یکسان است. این مشکل بزرگی است.
همچنین تناسبی بین عوارض دهیاری و هزینه تهیه نقشه وجود ندارد. هزینه تهیه نقشه بسیار بیشتر از عوارض دهیاری است که قرار است جلسه‌ای با اعضای سازمان نظام مهندسی استان داشته باشیم تا این تناسبات رعایت شود.
ساخت‌وسازهای شخصی در ساحل گهرباران
دریا مهم‌ترین پتانسیل بخش گهرباران است که متاسفانه اصلا به آن توجه نمی‌شود. در سال‌های گذشته زمین‌های ساحلی گرفته شد و ساخت و سازمان مسکونی و شخصی انجام شد. چندین بار به مسئولان دستگاه‌های اجرایی اعلام کردیم و خواستیم ساخت‌وسازهای شخصی متوقف شود. گهرباران بیش از 9 کیلومتر ساحل دارد که متاسفانه در همین 3-4 سال اخیر بیش از 60 درصد ساحل ساخت و ساز شخصی انجام دادند. ساحلی که بکر بود و می‌شد در قالب طرح‌های سالم سازی مجتمع‌هایی ایجاد کرد که هم درآمدسازی شود و هم مورد استفاده عمومی قرار گیرد.
مجلس مصوبه‌ای در سال 86 تصویب کرد که طبق آن سازمان عمران سواحل تشکیل بشود که متاسفانه انجام نشد. این سازمان مختص استان‌های ساحلی و وظیفه آن تعیین تکلیف زمین‌های ساحلی و بررسی ساخت و سازها در این زمین‌ها بود. که این سازمان با آنکه مصوبه مجلس بود اما تشکیل نشد. با توجه به اهمیت سواحل در مازندران از مجمع محترم نمایندگان مازندران انتظار داریم که این موضوع را به طور جدی پیگیری کنند.
نظارت اصلا وجود ندارد
جاده گهرباران بعد از 30 سال با آنکه بیش از 40-50 کشته داده است در دست تعریض است اما واقعا نمی‌شود به آن تعریض گفت. اضافه کردن نیم متر از یکطرف و یک متر از طرف دیگر را نمی‌شود تعریض نامید. استانداردها هم رعایت نمی‌شود و نظارت اصلا وجود ندارد. در تعریض جاده گهرباران، بودجه از طرف بندر امیرآباد تامین شد. قانونی است که جاده‌های دسترسی به بنادر باید از هزینه خود بندر تعریض شوند، ولی اداره راه می‌تواند نظارت کند. به طول این جاده می‌خواهد تعریض پیدا کند اما شانه خاکی ندارد. یا از مخلوط نابی که در آنجا وجود دارد برای جای دیگر استفاده می‌کنند و بعد سنگ‌های آهکی را در آنجا استفاده می‌کنند. هزینه‌ای که می‌خواهند بکنند 4 میلیارد تومان است اما ارزش مخلوطی که از همان بستر جاده برمی‌دارند بالای دو میلیارد تومان است. یعنی از داده خود تعریض جاده گهرباران نیمی از مبلغ تامین می‌شود. آنوقت سنگ‌های آهکی که کیفیت ندارد را استفاده می‌کنند و بعد از چند سال چاله و چوله بوجود می‌آید. در اینجا احساس می‌شود اداره راه استان هیچ نظارتی ندارد. حتی با رئیس اداره راه شهرستان میاندورود صحبت کردیم که ایشان اصلا در جریان نبود. این جواب اصلا پذیرفتنی نیست که اصلا در جریان این موضوع نباشند.
پلی مابین جاده فرح‌آباد و گهرباران وجود دارد که اگر احداث شود و ارتباط بین دو بخش برقرار شود بسیاری از مسافرانی که در جاده دریای ساری هستند به سمت گهرباران می‌آیند که این حرکت برای توسعه اقتصادی منطقه بسیار عالی است.
ناحیه صنعتی میاندورود تعطیل است
شهرستان میاندورود یک ناحیه صنعتی دارد که متاسفانه 90 درصد کارخانه‌های آن تعطیل است. جاده دسترسی به شهرک مشکل دارد. چندین بار رئیس شهرک صنعتی استان طی جلساتی برای تعریض جاده و راه اندازی صنایع تبدیلی با توجه به تولیدات منطقه از جمله مرکبات و هلو قول‌هایی دادند. در بعضی محصولات تولیدات بالایی داریم اما یک صنعت تبدیلی نداریم که اشتغال‌زایی شود و جوانان مشغول کار شوند.
بسیاری از صاحبان صنایع در این ناحیه صنعتی سرمایه‌گذار واقعی نبودند و برای گرفتن تسهیلات این کار را شروع کردند. از طرفی بعضی از صنایعی که استقرار یافتند ارتباطی با شهرستان ندارند. به طور مثال بسته‌بندی نخود و لوبیا با توجه به اینکه اصلا در اینجا تولید نخود و لوبیا نداریم منطقی نبود که بعد از یکسال فعالیتش متوقف شد. اما معدود شرکت‌هایی که از ابتدا نیتشان کار کردن بود فعال هستند و مشغول به کار هستند. صاحبان صنایع می‌آیند و مشکلاتشان را می‌گویند در حالی که شاید این مشکلات واقعی نباشد. بعد ناگهان اعلام ورشکستگی می‌کنند که ما نمی‌دانیم پشت سر این اتفاقات چه چیزی پنهان است. این وسط تنها مردم ضرر می‌کنند.